کیفیت زندگی و تلاش برای افزایش آن در زندگی شهروندان توجه ویژه‎ای در برنامه‎ریزی را به خود اختصاص داده است. ارتقاء کیفیت زندگی راهی برای رسیدن به رضایتمندی و شادمانی می‎باشد که تاثیرات همه‎جانبه‌ای بر زندگی شهروندان می‎گذارد. اما آنچه مهم است شیوه دستیابی به آن و فرآیندی است که برای رسیدن به این هدف طی می‎شود. بدین منظور این پژوهش با هدف تحلیل نقش و فرایند برنامه‎ریزی راهبردی برای دستیابی به افزایش کیفیت زندگی صورت گرفته است. پس از مرور ادبیات موضوع و آشنایی با مفاهیم برنامه‎ریزی راهبردی و کیفیت زندگی و جایگاه این انگاشت در چارچوب نظام برنامه‎ریزی تجارب برنامه‎ریزی مبتنی بر ارتقاء کیفیت زندگی بررسی و سنجه ها و معیارهای آن تعیین می‎گردد. بررسی مدل های برنامه‎ریزی راهبردی کمک کرده تا مدل قابل استفاده برای برنامه‎ریزی راهبردی که در جهت افزایش توسعه پایدار و دستیابی به بهبود کیفیت زندگی شهری باشد معرفی گردد.نتایج حاکی از آن است که پیاده سازی سنجه ها و معیارهای کیفیت زندگی در فرایند مدل برنامه‎ریزی دیوید می تواند در کنار عوامل مدیریتی ما را در رسیدن به توسعه پایدار شهری کمک نماید.