با پیشرفت‌های صنعتی، افزایش جمعیت و گسترش رفت‌و‌آمد میان شهرها و روستاها و رواج وسائل ارتباط جمعی، با بررسی ساخت‌و‌سازهای روستایی دوران معاصر با نمونه‌های متعددی از طرح‌ها یا ساختمان‌های روستایی ساخته شده مواجه می‌شویم که دچار انواع نابسامانی در طرح، انتخاب سیستم ساختمان، اندام‌ها، عناصر عملکردی و کیفیت ساخت و اجرا است، نابسامانی‌هایی که در هنگام بهره‌برداری ساکنان به شدت بروز پیدا می‌کند و موجب ناخورسندی آنان و همچنین عامل به وجود آمدن شرایط نامناسب اجتماعی، باعث ناخوشنودی است. بخشی از این نابسامانی‌ها که آثار آن در مرحله مرحله بهره‌برداری بیشتر نمایان می‌شود، بی‌توجهی یا کم‌توجهی به اهداف و اصول صرفه‌جویی در مصرف انرژی و طراحی همساز با محیط و اقلیم است که علاوه بر پیامدهای اقتصادی، تاثیر چشمگیری بر سطح آسایش و بهداشت ساکنان می‌گذارد و از لحاظ اجتماعی بر آداب، رسوم، سنن و روش زندگی روستاییان موثر خواهد بود. این ابعاد از تاثیرگذاری‌ها، در نهایت پایداری را دچار خسران می‌نماید و در پی آن روستا متضرر خواهد شد. توسعه پایدار روستایی با رویکردهای زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی، در صورت تجمیع تمامی ابعاد روستا میسر خواهد بود. به منظور بروز پایداری در روستا باید از جزء به کل نگریست و گام برداشت. با توجه به موضوع این پایان‌نامه، مسکن به عنوان یک جزء می‌تواند به عنوان کلیتی عمل کند که در صورت اجرا و طراحی صحیح از مصداق‌های پایداری بوده و گامی مناسب به سوی توسعه پایدار باشد. در این پایان نامه که با مطالعات و بررسی‌های لازم و اسناد موجود در دسترس تالیف شده است، ویژگی های اقلیم شناسی مساکن بومی منطقه مورد بررسی قرار خواهند گرفت و با استفاده از روش AHP و شاخص‌های موجود مقایسه لازم میان مساکن بومی و مساکن امروزی روستایی صورت می‌گیرد. در این مقایسه مساکن سنتی با توجه به نتیجه مقایسات زوجی شاخص‌های پایداری از وضعیت بهتری برخوردار بودند، اما کاملا مطلوب نبوده و نیاز به بازنگری‌هایی وجود دارد که در بخش پیشنهادات به آن اشاره شد.