شهر ها مانند موجود زنده ای میباشند که همواره در یک مسیر رشد ونمو کرده و به سمت تکامل حیات فیزیکی خود را طی میکنند و بهمین ترتیب که متولد و رشد میکنند و نقش آن نیز تغییر میکند و پیر و فرسوده میشوندکه در این میان آدمی برای حفظ هویت و اصالت آن تلاش برای استواری و زنده نگه داشتن شهر و گستره ی شهر و خصوصا بافتهای فرسوده دست به سلسله اقداماتی میزند که توسعه درون زای شهر از جمله این روشهاست.توسعه درونزای شهری با به کارگیری توانها و فرصتهای موجودبراساس برنامه ریزی شهری مرتبط برای ایجاد تعادل در نحوه ی توزیع کیفیت و کمی جمعیت با هماهنگی میان بنیانهای زندگی اجتماعی و گریز از فقر ودر نهایت استفاده ار مشارکت و پویش اجتماعی مردم تاکید دارند. همچنین در سالهای اخیر با توجه به تحولات سریع علمی و فنی و به تبع آن دگرگونی در ساختار کالبدی، اقتصادی و اجتماعی شهرها و مطرح شدن نظریه توسعه پایدار شهری، اهمیت نوسازی و احیاء بافتهای فرسوده و ناکارآمد بیش از پیش مشخص می گردد.با توجه به مشکلات متعددی که بافتهای فرسوده دارند تنها راه خروج از بسیاری از معضلات، نوسازی بهینه و توسعه درونزای بافتهای فرسوده است. سياست توسعه درونزاي شهري،ازسياستهاي سهگانه توسعه شهري است كه دركنارساير سياستها ي توسعه شهري؛توسعه متصل ياپيوسته )ايجادشهركهاي متصل به شهرودرمحدوده رسمي شهر( وياسياست توسعه شهري منفصل ياناپيوسته)ايجادشهرهاي جديدياشهركهاي اقماري بافاصله ازشهرمادر( مطرح ميشود. برخي اين سياست راواجدمزيتهاي نسبي متعددنسبت به دوسياست ديگردانسته ومعتقدندشهرهاي موجوددر كشورازطريق توسعه دروني،مي توانندپاسخگوي بسياري از نيازهاي مردم،ازجمله اسكان ريزجمعيت شهري وارتقاي سرانه هاي خدمات شهري باشندوماداميكه درشهرظرفيت لازم وجوددارد،استفاده ا زسايرسياستهاي توسعه شهري،تحميل هزينه هاي اضافه برمردم ودولت است.بخش عمده اي از سطح شهرهاي كشور ما، با پديده فرسودگي و ناكارآمدي مواجه است. در اين محدوده ها سرمايه هاي انساني، مالي، اقتصادي، اجتماعى و فرهنگي كشور در معرض خطر ناشي از حوادث غير مترقبه زیست محیطی، اجتماعی و غیره بوده و به شدت نيازمند بهسازي، بازآفرينى و ساماندهی است.