امروزه بیگانگی و عدم احساس تعلق شهروندان نسبت به جامعه و محیط شهری خود از جمله مسائلی است که در جوامع شهری بروز کرده و شایسته توجه فراوان است. رواج فرهنگ فردگرائی آن‌چنان اوج گرفته که اندیشه باهم بودن در مفهوم شهروندی آن، بسیار کمرنگ شده است. یکی از مهم‌ترین عوامل بروز این مشکلات عدم توجه به فضاهای عمومی شهری است. فضاهای عمومی شهری از دیرباز تاکنون بستر تعاملات انسانی بوده و به‌نوعی پاسخگویی نیاز اجتماعی ساکنین و شهروندان می‌باشد. این فضاها زمینه‌ی تأثیرگذاری و تأثیرپذیری اجتماعی و فرهنگی مردم یک جامعه بر یکدیگر می‌باشند.در اين فضاها به كليه نيازهاي متنوع جامعه از توليدات اقتصادي تا محصولات اجتماعي پاسخ داده مي‌شود. اما با این‌وجود متخصصین برنامه‌ریزی شهری تاکنون آن‌طور که باید به ارزش و اهمیت این‌گونه فضاها در شکل‌دهی به جامعه شهری مطلوب نپرداخته‌اند. در این راستا توجه به خلاقیت در این مکان‌ها و استفاده از نظریه شهر خلاق؛ با توجه به اینکه کانون تمرکز آن بر فضای کالبدی محیط از قبیل مکان‌های عمومی و... متمرکز است می‌تواند مؤثر باشد، از سوی دیگر با توجه به اینکه یکی از ارکان شکل‌گیری شهر خلاق، فضاست، بنابراین وجود فضای عمومی مطلوب در شهر می‌تواند بستر مناسبی را برای شکل‌گیری شهر خلاق فراهم کند. پژوهش حاضر با روش توصیفی- تحلیلی و باهدف تعیین جایگاه و نقش فضاهای عمومی در شهر خلاق تدوین‌شده است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که شاخص‌های فضاهای شهری مانند کاربریها و فعالیتها (جشنها و مراسم محلی، فعالیتهای شاد و حیاتی)، اجتماع پذیری (رقابت، تعاون و پذیرایی تعامل)، دسترسی و ارتباطات (همجواری، ارتباطات) و آسایش و تصویر ذهنی (امنیت، جذابیت) که هر کدام می توانند در شهر خلاق موثر واقع شوند و شهر خلاق را هر چه بیشتر به سمت توسعه پایدار سوق دهد.