معماري مدرن فرزند فرهنگ نو اروپاي غرب، كه تشكيل آن از دوران رنسانس شروع شد و در دوران انقلاب صنعتي به ظهور رسيد، مي‌‌باشد. اين فرهنگ نو، سنت و فرهنگ كهن (و نه سنت و فرهنگ به معناي عام) را قبول نداشت. دليل اين امر نيز به نوع نگرش اين فرهنگ و سنت، نسبت به انسان بر مي‌گردد، فرهنگ و سنت كهن اروپاي غرب انسان را اسير تقدير، ديانت و مذهب مي‌دانست؛ حال آن كه رنسانس و انقلاب صنعتي باعث تغيير افكار اجتماعي گشت. معماري مدرن از بطن چنين جامعه‌ و فرهنگي متولد شد. اين معماري ناشي از صنعت و تحولات آن، و فرهنگ نوخواه و كهنه‌زداي جديد اروپاي غرب بود و براي برطرف ساختن نيازهاي چنين اجتماعي به وجود آمد. فرهنگ نو، شرايط نو، و مصالح نو، سبب شكل‌گيري خواسته‌هاي نو از معماري گشت و معماري مدرن بنا به شرايط زمانه تن به اين خواسته‌ها و نيازها داد. صنعت و ماشين، اصول زيبايي‌شناسي و هویت را متحول كرد و نحوه تفكر نوين اجتماعي، ماشيني شدن طرحهاي معماري را خواستار بود. اين‌گونه بود كه طرحهاي معماري مدرن، ظاهري ماشيني را ارائه مي‌نمود؛ ظاهري بدون تزئينات و دور از هویت و باورهای مردم.
هویت و ایجاد هویت از طریق خلق آثار می باشد و زیبا شناسی، فرهنگ و باورها از عوامل زیربنایی هویت در معماری می باشند و باید به گونه ای باشد که به مردم انبساط خاطر دهد و آنها را به محیط و شهر علاقمند کند. در این مقاله با روشی توصیفی- تحلیلی سعی بر آن شده مفاهیمی چون زیبایی شناسی و هویت تعریف شود، انواع و هدف زیبایی شناسی بیان گردد و آن را در معماری مدرن جستجو کند و در نهایت مروری بر جایگاه کنونی زیباشناسی در معماری مدرن داشته باشد.