دنیای امروز به همراه تکثّرگرایی فرهنگی به سوی ساختارهای بی‌هویت و بی‌کاراکتر گام برمی‌دارد. در حالی که توجّه به همین کاراکترهای هر بنا یا معماریست که می‌تواند ما را با روح و معنای آن‌ها که دارای سرچشمه‌های ایزدی و طبیعی هستند آشنا کند. کریستین نوربرگ شولتز پدیدارشناسی را روشی کاملا مناسب برای نفوذ در جهان روزمره می‌داند، چرا که از دید وی، معماری در خدمت کلّیت است، کلّیتی که اصطلاح زیست- جهان متضمن آن است و از فرایند علمی دوری می‌گزیند. او پدیدارشناسی را یک روش می‌داند که قصد دارد ساختارها و معانی جهان زندگی را فراچنگ آورد؛ نه این که بخواهد این روش جایگزین علوم طبیعی شود، بلکه بر آن است تا جانشین روابط و کل اصول و معیارهایی قرار گیرد که آن علوم بیان می‌کنند. در واقع از دیدگاه وی رویکرد علمی به چیزها، آن‌ها را از زمینه‌ی واقعی‌شان جدا کرده و به آن‌ها همچون اموری سنجش پذیر توجّه دارد. به نظر شولتز انسان مانند هستنده‌ای وجودی که زندگی‌اش وقوع می‌یابد، نیاز دارد تا روح مکان را درک کند؛ اما این درک نیازمند گشودگی بر محیط، دریافت خصوصیات آن، و حاضر ساخت آن‌ها در اثر معماری‌ای است که دارای عینیت و خصلتی ویژه است. طبق اندیشه‌ی شولتز که البته وامدار اندیشه‌های «هایدگر» و «هوسرل» بوده است، پدیدارشناسی این توان را دارد که به محیط‌های واجد معنا و فراخوانیِ حس مکان، روح مکان و معنای مکان بپردازد که مؤلفه‌های اساسی در هویت مکانی به شمار می‌روند. بر این اساس پدیدارشناس نظریه پردازی نمی‌کند؛ بلکه فقط به توصیف پدیده‌ها می پردازد. در این راستا اين مقاله با روش توصیفی و تحلیلی، بر آن است تا با بررسی اندیشه‌های شولتز، به تأثیر آراء وی در مکان‌های واجد هویت بپردازد و در نهایت چند نمونه از آن‌ها را به طور کلّی مورد تحلیل قرار دهد.