معماري به عنوان يك پديده اجتماعي از فرهنگ نشأت گرفته و بر آن تاثير مي‌گذارد و آينه‌اي است از انديشه‌هاي انسان در رابطه با فضا، زيبايي‌شناسي و فرهنگ. به همين سبب سبك معماري هر دوره انعكاسي از فرهنگ و هنر آن محسوب مي‌شود و با دگرگوني‌هائي كه در ساير عرصه‌هاي زندگي و هنر به وقوع مي‌پيوندد، متناسب است و هر سبك جديد معماري بر اصول، روش‌ها و سنت‌هاي سبك پيشين استوار است، به همين خاطر بين سبك‌هاي گوناگون معماري رابطه‌اي استوار وجود دارد و مرزبندي بين آن‌ها دشوار به نظر مي‌رسد. بطور کل معماری تبلور ادراک و باور انسان است که در ساخت مکان سکونت وی متجلی می‌شود. معماري به مثابه ديدگاه يا خواستگاهي كه در طول زمان دگرگوني و تحول يا فرود مي‌پذيرد، ريشه در فرهنگ دارد كه آن نيز هرگز شكلي ثابت را نمي پذيرد. بر اين اساس چگونه معماري‌اي را خواستن و چگونه آن را آراستن، به عنوان دو لحظه جدا از يك پديده، واحداند. اولي به عنوان لحظه فرهنگي و دومي به عنوان لحظه تكنولوژيك، بيانگر فرهنگ معماري، گروه‌ها و جوامع به شمار مي‌آيند. در این مقاله برآنیم با استفاده از روش های تحلیلی و مقایسه ای،نقش و جایگاه ساختمان سازی پایدار در معماری بومی ایران و تاثیرات فرهنگی برگرفته از آن را مورد بررسی قرار دهیم.