معماری تبلور ادراک و باور انسان است که در ساخت مکان سکونت وی متجلی می‌شود. معماري به مثابه ديدگاه يا خواستگاهي كه در طول زمان دگرگوني و تحول يا فرود مي‌پذيرد، ريشه در فرهنگ دارد كه آن نيز هرگز شكلي ثابت را نمي پذيرد. بر اين اساس چگونه معماري‌اي را خواستن و چگونه آن را آراستن، به عنوان دو لحظه جدا از يك پديده، واحد هستند. اولي به عنوان لحظه فرهنگي و دومي به عنوان لحظه تكنولوژيك، بيانگر فرهنگ معماري، گروه‌ها و جوامع به شمار مي‌آيند. به عنوان مثال يك اثر معماري پس از زاده شدن به يك شيء معمارانه تبديل مي‌شود كه طراحِ آن از صحنه خارج شده‌است و ناظر اثر با مفاهيم ذهني و ديدگاه خود به آن اثر مي‌نگرد و پيام مورد نظر خود را از آن دريافت مي‌كند و شايد اين پيام همان پيامي نباشد كه هنگام زاده شدن اثر با آن همراه بوده‌است. تلقي معمار از رابطه متقابل انسان و جهان منوط به تعريف او از نقطه اتصال توده و فضاست كه فرم معماري از پيوند اين دو عامل بوجود مي‌آيد. معماری بومی با آن که در طول تاریخ، دستخوش پدیده های دگرگون کننده بوده است ولی توانسته هویت ویژه خود را حفظ کند و نمایانگر آداب و رسوم،روحیه و احساسات، اندیشه و عقیده، ذوق و سلیقه و هنر آنان باشد. . در تمام فرهنگهاي جهان فرم معماري بيان فلسفي نيروهاي توده و فضا در يكديگر است كه به نوبه خود بازتاب رابطه انسان با طبيعت و رابطه‌ او با جهان است. جانداري و وضوح در تحقق توده و فضا تعيين كننده ميزان تعالي اثر معماري در هر دوره از تكامل فرهنگي است. در این مقاله برآنیم تا به تاثیر فرهنگ در شکل گیری فضای معماری بومی بپردازیم. لذا با استفاده از روش های تحلیلی و مقایسه ای،تعدادی از فضاهای معماری ایرانی را با فرهنگ آن منطقه تطبیق داده و مورد بررسی قرار میدهیم