توجه دوباره بشر امروزی به معماری بومی- که به دور از تخصصهای آکادمیک، درپاسخگویی به نیازهای انسانی در ارتباط تنگاتنگ با محیط طبیعی و شرایط اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی شکل می گیرد- حاکی از اهمیت و ارزش آن بویژه در شهرهای سنتی ایران است که بخش عظیمی از ابنیه این مرز و بوم را تشکیل می دهند. معماری بومی با ویژگیهای منحصر بفردخود در برگیرنده حوزه های مختلفی است که یکی از مهمترین آنها به کار گیری مصالح بوم آورد است. در تقريباً همه جا طبيعت موادي را براي ساخت در اختيار قرار داده است. چون اين مواد به فراوري يا حمل نياز كمي دارند، هزينه‌هاي اقتصادي و زيست محيطي كم است. بعضي منابع تجديدپذيرند (مانند درختان و كاه) و بعضي چنان فراوانند كه تقريباً پايان ناپذير محسوب مي‌شوند (مانند سنگ و ماسه). براي توسعه پايدار لازم است كه منابع مالي محدود محلي به جاي خروج از منطقه در داخل آن هزينه و در بين اهالي محل توزيع شود. همچنين دانش فني در زمينه‌هاي مختلف از جمله ساختمان در منطقه گسترش يافته و باقي بماند. از سوي ديگر موادي چون سنگ، سفال، آجر و چوب به ساختمان كيفيت "بومي" يا تعلق به محل مي‌دهد كه اين خوشايند و دلپذير است. در این مقاله با محور قرار دادن مصالح پایدار و بومی، به عنوان بارزترین الگو، مزایای استفاده از آن را در بافت های سنتی ایران مشخص می کند. روش به کار گرفته شده توصیفی- تحلیلی می باشد