مردم، یکی از مهمترین منابع ملی برای توسعه و اجرای قوانین و سیاست های زیست محیطی محسوب می شوند. با نگاهی به روند شکل گیری قوانین زیست محیطی در کشورهای پیشرفته به وضوح، مشارکت مردم و حضور فعال و مسئولیت پذیر آنها مشاهده می شود. در کشورمان، نبود این اصل مهم در قوانین مربوط به محیط زیست با وجود تأکید بر آن، به شدت احساس می شود زیرا، تدوین این قوانین از پشتوانه مشارکت مردمی برخوردار نبوده و به همین دلیل دارای کارایی لازم نمی باشند. در این تحقیق که به روش توصیفی ـ تحلیلی است ابتدا قانون حفاظت منابع و بازیابی (RCRA) به عنوان نمونه ای موفق در جلب مشارکت مردمی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت، سپس نتایج حاصل از آن با قانون مدیریت پسماند کشورمان مقایسه گردید. نتایج مقایسه نشان داد که فرآیند شکل گیری قانون RCRA طی بازه های زمانی 30 تا 90 روز انجام گرفته که در طی این مدت، مردم بصورت فعال و مؤثر مشارکت داشته و نظرات و پیشنهادات آنها از طریق برگزاری جلسات عمومی، تخصصی و فراخوان های عمومی که بصورت قانونی و توسط خود مسئولین صورت می گیرد، دریافت می گردد. روندی که در قانون مدیریت پسماند و سایر قوانین زیست محیطی کشورمان دیده نمی شود. عدم توجه به ظرفیت های مردمی در مقوله محیط زیست و اجرای قوانین و سیاست های آن، نبود آموزش های لازم در زمینه مشارکت های مردمی در برنامه های حفاظت از محیط زیست و عدم وجود بستری مناسب جهت مشارکت جامعه در تدوین سیاست ها و قوانین محیط زیست را می توان از دلایل مهم وجود این وضعیت در کشورمان بیان نمود. توانمند سازی سازمان های مردم نهاد که به جلب مشارکت های مردمی و افزایش آگاهی های زیست محیطی جامعه منجر می شود، توجه به نقش زنان در حوزه محیط زیست و طراحی سیستمی جهت مشارکت و اظهارنظر مردم در تدوین قوانین قبل، حین و بعد از تصویب آن می تواند در بهبود وضعیت حاضر، مؤثر واقع گردد.