زلزله های در سالهای اخیر نشان داده که میزان جابه جایی سازه ها نقش عمده ای در آسیب پذیری آنها در هنگام وقوع زلزله دارد ، هر چه قدر میزان جا به جایی سازه ها بیشتر باشد احتمال تخریب آن بیشتر و قابلیتهای استفاده آن کمتر خواهد بود ، این مسائل تابع مسائل اقتصادی ، نوع منطقه جغرافیایی و اینکه چه استفاده هایی از سازه می گردد متفاوت خواهد بود . امروزه با گسترش نرم افزار های مختلف که قابلیتهای متفاوتی نیز دارند می توان تخمین درستی از مقدار بیشینه تغییر مکان سازه ها ارائه کرد . از طرفی دیگر نوع فلسفه تحلیل و طراحی و انتخاب سطح عملکردی سازه ها در این زمینه قابل تامل است . تحلیل دقیقتر سازه ها با اتصال نیمه صلب ، در نظر گرفتن واقعی تر میزان انرژی جذب شده و وارد شده از زلزله ، اندرکنش خاک و سازه و بسیاری دیگر از مسائل سطح ایمنی مناسب تری را برای سازه ها امکان می بخشد . بنا براین ارزیابی دقیقی از میزان جا به جایی تغییر مکان غیر ارتجاعی سازه ها در نقطه بام سازه ها ، هم کاری بسیار مشکل و هم بسیار حیاتی برای عمر سازه به نظر می رسد . نتایج نشان میدهد که بررسی حداکثر جا به جایی تابع عوامل گوناگونی است که این عوامل می تواند باعث تغییر در مقدار جا به جایی از یک تا 5 سانتیمتر گردد. همچنین تحلیل حداکثر جا به جایی با روشهای تحلیل دینامیکی غیر خطی به شدت به گامهای زمانی حل وابسته است . می توان از قابهای دو بعدی در سازه های فلزی و بتنی حوزه دور به جای سازه های سه بعدی استفاده کرد . میانگین سازه های کوتاه و متوسط نشان می دهد ، اختلاف بین مقدار جا به جایی ایجاد شده در آنها بسیار کم بوده و شیب جا به جایی یکسانی دارند . برای سازه های متوسط مقدار حداکثر جا به جایی در حوزه دور و نزدیک گسل یکسان به نظر می رسد و می توان برای آن یک رابطه تعریف کرد .