خشکسالي يکي از بلاياي طبيعي مي باشد که خسارات زيادي به زندگي انسان و اکوسيستم هاي طبيعي وارد مي آورد و با ديگر حوادث طبيعي از قبيل سيل، طوفان و زلزله تفاوت هايي دارد. عمده اين تفاوت ها در تاثير تدريجي خشکسالي طي يک دوره نسبتا طولاني، عدم امکان تعيين دقيق زمان شروع و خاتمه و وسعت جغرافيايي تاثير آن مي باشد. از طرف ديگر نبود تعريف دقيق و قابل قبول جهاني از خشکسالي به پيچيدگي و سردر گمي اين پديده افزوده است. خشکسالي ها در حالت کلي سه نوع هستند: خشکسالي هواشناسي، خشکسالي هيدرولوژيکي و خشکسالي کشاورزي. خشکسالي هواشناسي يا آب و هوا يي اساسا خشکي ناشي از کمبود بارندگي مي باشد که در صورت تداوم منجر به خشکسالي هيدرولوژي و کشاورزي مي گردد. بارش عمده ترين پارامتري است که در تعريف خشکسالي به کار مي رود و کمبود يا فقدان آن آستانه رخداد خشکسالي است. در خشكسالي چهار ويژگي عمده مورد مطالعه قرار مي گيرد كه عبارتند از شدت ، مدت، فراواني و گستره خشكسالي. سيستم پايش از مقدمات لازم در طرح هاي مقابله با خشکسالي بوده که مقياس زماني نقش تعيين کننده اي در قابليت و کارآيي آن دارد. محققان برای پایش خشکسالی از روشهای مختلفی استفاده کرده اندکه در این میان، شاخص خشکسالی بارش استاندارد SPIیکی از شاخص های تقریبا جدید در این زمینه می باشد که مورد استفاده متعددی از آن در کشورهای مختلف به خصوص ایالت متحده امریکا دیده شده است. تغییر الگوهای کشت و آبیاری، توجه به تکنیک های بومی ابداعی در مناطق خشک در زمینه صرفه جویی در منابع آب مانند ساخت آب انبار، آبیاری کوزه ای از جمله روش های تفاهم با خشکی می باشند. سد سازی، تغذیه مصنوعی سیلاب، تفکیک آب شور و مصرفی و توجه به روش های کاهش تبخیر از مهمترین راهکارهای مقابله با خشکی در ایران می باشند.