زمين يكي از مهم ترين عامل هاي مؤثر در توليد بخش كشاورزي محسوب مي شود. وجود واحدهاي بهره برداري كوچك به دليل عدم استفاده¬ي مؤثر از فناوري، ماشين ها و عامل هاي توليد كشاورزي يكي از عامل هاي محدود كننده بهره وري و بازدهي توليد در بخش كشاورزي محسوب مي شود. كوچكي واحدهاي بهره برداري و پراكندگي قطعات آن، همواره يكي از مهم ترين چالش هاي ساختاري نظام بهره برداري كشورمان بوده كه آينده توسعه كشاورزي را با تهديد جدي مواجه ساخته است. طرح تجهيز، نوسازي و يكپارچه سازي اراضي از جمله راهكارهايي است كه مي تواند تا حد زيادي اين چالش را مرتفع سازد. سياستگذاران بخش كشاورزي طبيعتاً به منظور بهره برداري بهينه از عوامل توليد و دستيابي به هدف ها توسعه، يكپارچه سازي اراضي را توصيه مي كنند، اما آيا اين چنين طرح ها تنها داراي پيامدهاي مثبت هستند؟ آيا پيامدهاي اين طرح ها در جهت توسعه پايدار مي باشد يا ناپايدار؟ يكي از موانع و نارسايي هاي كشاورزي شهرستان هشتگرد خرد و پراكنده بودن اراضي كشاورزي مي باشد. اين امر منجر به افزايش هزينه ها، كاهش بهره وري، تلفات نهاده هاي كشاورزي مي شود. اين پژوهش در روستاي نمکلان در منطقه نظرآباد از توابع شهرستان هشتگرد به صورت کیفی انجام گرفت. هدف اين پژوهش بررسي ميزان تمایل مالكان به مشاركت در يكپارچه سازي اراضي زراعي مي باشد. جامعه آماري شامل 15 نفر از كشاورزان مالك زمين مي باشد. روش نمونه گيري با توجه به طبيعت تحقيق كيفي از نوع هدفمند انتخاب شد و داده هاي مورد نياز با استفاده از تكنيك مصاحبه انفرادي جمع آوري شد. تجزيه و تحليل داده ها نيز از طريق كدگذاري انجام پذيرفت. نتايج نشان مي دهد كه متغييرهاي سواد، ميزان مالكيت زمين (سطح زیر کشت)، شیوه کشت، تجربه كشاورزي، اعتماد كشاورزان به همديگر و اعتماد كشاورزان به دولت داراي رابطه معناداري با ميزان تمایل كشاورزان به مشاركت در يكپارچه سازي اراضي زراعي مي باشند.