به طور کلی توسعه پایدار شهر مرهون تعاملات پایدار ، سازنده ونظام وار انسان با انسان ( درابعاد مختلف ) و انسان با محیط (در بعد طبیعی – و اکولوژیکی) آن می باشد. تعاملاتی که بر اثر آن در طول زمان شهر ، از نظر زیست محیطی قابل سکونت ، از نظر اقتصادی با دوام ، از نظر اجتماعی همبسته واز نظر کالبدی زیبا ودیدنی می گردد. سیاست های کلان گردشگری باید همراه با منابع ومصالح محیطی طرح واجرا شوند. درغیر اینصورت ، گسترش این صنعت می تواند درمنابع طبیعی ، ملی وحتی میراث فرهنگی اثرات مخربی برجا بگذارد . برای حفاظت بهتر از محیط زیست مورد استفاده این صنعت وحرکت کردن درجهت توسعه پایدار ، باید زمینه ای معقول ومنطقی فراهم کرد. دراین رابطه ، سه پایداری بوم شناختی ، پایداری فرهنگی – اجتماعی و پایداری اقتصادی باید در ارتباط با توسعه صنعت گردشگری مورد توجه قرار گیرد. این موارد که در مقوله سیاست های توسعه پایدار گردشگری مطرح می شوند ، باید توسط مسولان ذیربط به مرحله اجرا در آیند ؛ زیرا هیچ چاره ای جز این نیست که راهبردهای سازگار بین توسعه گردشگری ومحیط زیست برقرار شود. براین اساس مقاله پیش رو برآن است تا اثبات گر این واقعیت باشد که گردشگر به عنوان عنصری هوشمند وانسانی وبه منزله ورودی یک سیستم شهری می تواند موجب اثرات مثبتی درابعاد مختلف مکانی – فضایی و زمینه ساز توسعه پایدار شهر گردد. ضمن اینکه شهر ومدیران شهری نیز در ارتباطی متقابل ودر راستای بستر سازی مناسب جهت حداکثر بهره گیری از مزایای مذکور ، ناگریز از تامین ساختها ، زیر ساختها و تعریف کارکرد های مناسب ومتناسب در شهر و پسکرانه آن می باشند.