گردشگری روستایی به عنوان یکی از ارکان صنعت گردشگری نقش مهمی را در فرایند توسعه پایدار ایفا می کند. کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه ، توسعه پایدار را اینگونه تعریف می کند : توسعه ای که نیازهای نسل حاضر را برطرف کند ، بدون اینکه برآورده شدن آیندگان را به خطر بیندازد . این تعریف باعث تغییر دیدگاه از گردشگری روستایی به گردشگری پایدار روستایی شد . اساس توسعه پایدار گردشگری در نظر داشتن رابطه ای ست که میان سه جزء سازنده محیط زیست گردشگری برقرار است . مقاله حاضر با بررسی ظرفیتهای بالقوه گردشگری و تبدیل آن به ظرفیتهای بالفعل منطقه پیرانشهر ( نگین سبز گردشگری استان آذربایجان غربی) نشان می دهد که فقدان رویکرد اجتماعی و فرهنگی به توسعه چه تأثیراتی برای این منطقه داشته و توسعه پایدار را با چه دشواریهایی مواجه ساخته است. این مقاله با بهره گیری از روش های تحقیق کیفی در مقاطع زمانی متفاوت و همچنین مطالعات اسنادی و مصاحبه با مردم شناسان ، گردشگران و مردم منطقه به دنبال تحلیل تأثیر این تغییر رویکرد ( عدم توجه به گردشگری تبدیل به تقویت گردشگری) برتوسعه پایدار در این منطقه می باشد.نتایج پژوهش نشان می دهد که در قالب مدل SWOT می توان نقاط ضعف گردشگری در منطقه را با مشارکت مردم به نقاط قوت تبدیل کرد و از فرصت های بیرونی برای جبران تهدیدهایی که گردشگری این منطقه را با مشکل مواجه ساخته بهره برد.