يكي از مسايل و مشكلات گردشگري در ايران از جمله استان اصفهان، عدم توازن در سازمان فضايي و عدم سلسله مراتب مبتني بر رابطه تعاملي ميان نواحي گردشگري است. رتبه بندي زيرساخت هاي گردشگري در نواحي مختلف يك استان و توزيع متعادل زيرساخت ها و تعديل نابرابري در نواحي مختلف، يكي از اقدامات اساسي توسعه گردشكري است. بنابراين، در برنامه ريزي هاي آمايش سرزمين به منظور هدايت گردشگران با توجه به امكانات و زيرساخ تهاي گردشگري و همچنين براي رفاه گردشگران و كاهش آسي ب هاي زيست محيطي رتبه بندي نواحي ضروري است. هدف اين مقاله، سطح‌بندي بر اساس برخي از عوامل موثر در جذب گردشگر شهري با بهره‌گيري از دو مدلAHP وTOPSIS است. روش پژوهش، توصيفي- تحليلي و پيمايشي است. براي
تجزيه و تحليل داده ها از مدلTOPSIS و AHP و برنامه SPSS استفاده شده است. نتايج اوليه تحقيق نشان مي‌دهد كه با توجه به معيارهاي در نظر گرفته شده براي توان‌بندي شهرستان‌ها، شهرستان‌هاي تبریز، مراغه و میانه از طريق مدلTOPSIS به ترتيب در سطح يك تا سه از نظر دارا بودن زيرساخت‌هاي گردشگري قرار دارند. و با تركيب دو مدل فوق‌الذكر، شهرستان تبریز و مراغه به ترتيب به عنوان نواحي اول و دوم گردشگري بيشترين امتياز را به خود اختصاص داده‌اند. همچنين پایین‌ترین توان زيرساخت‌هاي گردشگري متعلق به شهرستان‌های ورزقان و خداآفرین می‌باشد.