در دنیای معاصر که فضای سایبری بستر اصلی تبادل اطلاعات و تولید آثار ادبی و هنری محسوب می‌شود، موضوع سرقت‌های ادبی و هنری در این فضا به یکی از چالش‌های جدی حقوق داخلی و بین‌المللی تبدیل شده است. پرسش اصلی این پژوهش آن است که قوانین حقوقی ایران و نظام‌های حقوقی بین‌المللی چه رویکردی در قبال حمایت از آثار فکری در فضای سایبری و مقابله با سارقان ادبی و هنری اتخاذ کرده‌اند و تا چه حد این مقررات می‌توانند در پیشگیری و مجازات مؤثر باشند. ضرورت پرداختن به این موضوع از آنجا ناشی می‌شود که گسترش بی‌سابقه فناوری‌های دیجیتال و سهولت دسترسی به آثار فکری، زمینه سوءاستفاده، کپی‌برداری غیرمجاز و نقض حقوق پدیدآورندگان را افزایش داده و این امر نه تنها حقوق فردی مؤلفان را خدشه‌دار می‌سازد بلکه اعتماد عمومی به نظام حمایت حقوقی را نیز تضعیف می‌کند. هدف اصلی مقاله، تبیین ابعاد قانونی و کیفری سرقت‌های ادبی و هنری در فضای سایبری و مقایسه آن میان حقوق ایران و اسناد و رویه‌های بین‌المللی است تا خلأها و نقاط قوت قوانین شناسایی و راهکارهایی برای ارتقای حمایت از آثار فکری ارائه شود. روش پژوهش در این مقاله توصیفی–تحلیلی بوده و با تکیه بر مطالعه منابع کتابخانه‌ای، قوانین داخلی، اسناد بین‌المللی و رویه‌های حقوقی مرتبط انجام گرفته است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که هرچند نظام حقوقی ایران در قوانین موجود به جرم‌انگاری برخی مصادیق سرقت ادبی و هنری پرداخته، اما همچنان در حوزه فضای سایبری با ابهامات و نارسایی‌های تقنینی و اجرایی مواجه است؛ در مقابل، نظام بین‌المللی با تأکید بر معاهداتی چون کنوانسیون برن و موافقت‌نامه تریپس، چارچوب‌های نسبتاً منسجم‌تری را ارائه داده است. نتیجه نهایی مقاله حاکی از آن است که تلفیق اصلاحات تقنینی داخلی با بهره‌گیری از تجربیات بین‌المللی می‌تواند زمینه ارتقای حمایت از آثار ادبی و هنری در فضای سایبری را فراهم آورد و نوآوری این پژوهش در تحلیل تطبیقی دقیق و ارائه راهکارهای عملی متناسب با شرایط حقوقی ایران نهفته است.