در دهه‌های اخیر، کارآفرینی اجتماعی به‌عنوان رویکردی نوآورانه و چندبُعدی برای حل مشکلات مزمن اجتماعی، به‌ویژه در جوامع کم‌برخوردار، مورد توجه قرار گرفته است. این پژوهش با هدف شناسایی، تحلیل و طبقه‌بندی فرصت‌های کارآفرینی اجتماعی در بستر جوامع کم‌برخوردار ایران انجام شده است. روش پژوهش کیفی بوده و با بهره‌گیری از تحلیل محتوای کیفی و مطالعات موردی تطبیقی انجام گرفته است. داده‌ها از طریق بررسی اسناد و گزارش‌های سازمان‌های مردم‌نهاد، نهادهای دولتی و نمونه‌های موفق داخلی و بین‌المللی گردآوری شده و با استفاده از نرم‌افزار MAXQDA تحلیل شده‌اند.
یافته‌ها نشان می‌دهد که فرصت‌های کارآفرینی اجتماعی در ایران عمدتاً در حوزه‌های اشتغال‌زایی، آموزش مهارت‌های فنی، سلامت و توانمندسازی اجتماعی شکل گرفته‌اند. عواملی همچون سرمایه اجتماعی، نهادهای واسط، حمایت‌های سیاستی، و زمینه‌های فرهنگی محلی نقش کلیدی در شناسایی و بهره‌برداری از این فرصت‌ها ایفا می‌کنند. همچنین، الگوهایی مانند تأمین مالی خرد، شبکه‌سازی محلی و مدل‌های بومی توانمندسازی از جمله راهکارهای موفق در تبدیل این فرصت‌ها به کسب‌وکارهای اجتماعی پایدار هستند.
در نهایت، این پژوهش با ارائه یک چارچوب مفهومی بومی و تحلیل عمیق پروژه‌های موفق، به ارائه پیشنهاداتی برای سیاست‌گذاران، فعالان حوزه توسعه و کارآفرینان اجتماعی در راستای ارتقای زیست‌بوم کارآفرینی اجتماعی در مناطق محروم ایران می‌پردازد.