براي توسعه كشت گياهان زراعي، بررسي عوامل محيطي، اقليمي و اكولوژيكی، ضرورت دارد. ویژگي هاي منحصر به فرد، کشت و کار زعفران، از جمله: نياز آبی کم، سازگاری مناسب اقليم های مناطق خشک و نيمه خشک، صادرات و ارز آوری ارزشمند، اشتغال زايی، جلوگيری از مهاجرت کشاورزان، کمی آفات و بیماری های زعفران، موجب شده که، در بسياری از مناطق کشور، کشت آن، بدون تحقیق و پژوهش، انجام شود. اما چند سال پس از کشت و بهره برداری، به دلائل: عملکرد پايين زعفران، افت کيفيت محصول و بروز عوارض فيزيولوژيکی در این مزارع، گزارش، گردیده که عمدتاً ناشی از عدم تطابق اقليمی و بررسی های علمی، است. انجام آزمايشات محلی، با توجه به چند ساله بودن گیاه زعفران، نيازمند بررسی های طولانی مدت و صرف هزينه های سنگين، می باشد. بر اساس روش های علمی دقیق، با شناخت قابلیت های محیطی هر منطقه، می توان به توسعه کشاورزی پایدار، دست یافت. مهمترين عوامل تأثير گذار در پهنه بندي مناطق مناسب كشت زعفران، به ترتيب اولويت پارامترهاي اقليمي(دما، بارندگي، تبخیر، رطوبت نسبي، ساعات آفتابی)، موقعيت مكاني(ارتفاع، طول و عرض جغرافيايي)، نياز آبي و پتانسیل خاك، هستند. هدف این مطالعه، معرفی يک روش علمی، تهيه نقشه پهنه بندی و تشخیص ظرفیت توانسنجی، برای مناطق مستعد دارای پتانسيل توليد کشت زعفران در کشور، بر اساس پارامترهای اقليمی، است. ابتدا پارامترهای جوی مؤثر بر رشد و نمو زعفران، با استفاده از روش SLA و در نظر گرفتن سایر شرايط مورد نياز، طبقه بندی شده، سپس پهنه های مساعد و مناسب کشت زعفران، در سيستم اطلاعات جغرافيايی GIS، تعيين شده و مدل تلفیقی، ارائه گردیده است. نتایج این پژوهش، نشان داد، مناطقی با مشخصات اقلیمی: قم، اصفهان، سمنان و تهران، مساعد کشت زعفران بوده و احتمال خسارت های ناشی از پارامترهای اقلیمی، حداقل می باشد. مناطقی، مانند: قزوین، زنجان، اردبیل، ارومیه، تبریز، ساری، گرگان، و رشت، از نظر پارامترهای اقلیمی، جزء مناطق با ریسک پذیری بالا و نامساعد، برای کشت زعفران، ، مشخص گردیدند.