ایمنی مواد غذایی را می توان به عنوان یک رشته علمی تعریف کرد در توصیف سه جنبه عمده: جابجایی، آماده سازی و نگهداری مواد غذایی برای جلوگیری از آلودگی و بیماری های ناشی از غذا (WHO، 2019). همچنین راهی است برای حفظ کیفیت غذا از بیماریهای ناشی از غذا ممکن است رخ دهد. در هر زمان به دلیل ناتوانی ما در تشخیص خطرات در غذایی که مصرف کردیم، غذای ناایمن به این معنی است که مواد غذایی در خطر آلودگی، میکروب ها و بیشتر آنها قرار گرفته اند عفونت هایی هستند که توسط باکتری ها، ویروس ها و انگل ها ایجاد می شوند که با چشم غیر مسلح قادر به تشخیص آن نیستیم، علاوه بر این، سموم و مواد شیمیایی مضر نیزجز عوامل اصلی هستند (CDC، 2020). از سوی دیگر امنیت غذایی به مردم این امکان را می دهدکه دسترسی کافی به غذای مغذی برای تامین اسوده آنها را داشته باشند (IFPRI،2020). با این وجود، چند عامل وجود دارد که به ناامنی غذایی کمک می کند. بیش از یک دهه،تغییر آب و هوا، افزایش جمعیت جهان، افزایش در قیمت عرضه مواد غذایی و سایر عوامل محیطی بر امنیت غذایی تاثیر گذاشته است. چندین عامل که برای انطباق با جریان است باید استراتژی هایی اجرا شودکه وضعیت افزایش پایداری غذای تولیدی به ویژه تولید محصولات زراعی، پردازش مجدد غذاها، بهترین گزینه برای از بین بردن یا کاهش از دست دادن غذا هستند به عنوان مثال، تشدید پایدار و کاهش منبع می تواند برداشت را تشدید کند محصولات سبزی که با دو برابر خروجی و با وجود همان اثرگذاری. امنیت غذایی و ایمنی مواد غذایی جنبه های کلیدی تولید مواد غذایی سالم و پایدار هستند. با این حال، خطر بلایای طبیعی و بیماری ها ،نگرانی های جدی هستندکه باید اقدامات احتیاطی انجام شود زیرا تهدیدها ممکن است برای صنعت کشاورزی مضر باشند. در حال حاضر، ناامنی غذایی به یک چالش بزرگ در تامین زنجیره غذایی تبدیل شده است. هدف این بررسی مقاله برای درک رابطه ایمنی غذا، امنیت غذایی و غذای پایدار بود تولید برای اطمینان از یک سیستم غذایی پایدار برای حفظ تغذیه کافی برای رشد جمعیت جهان همکاری بین دولت ها، دانشگاهیان، تولیدکنندگان و مصرف کنندگان برای افزایش آگاهی در مورد اهمیت آن ضروری است.