آموزش و ترویج به عنوان دو عامل کلیدی در تغییر رویکردها و افزایش بهره‌وری در جوامع و سازمان‌ها شناخته می‌شوند. آموزش به افراد و گروه‌ها این امکان را می‌دهد که مهارت‌ها و دانش جدیدی را کسب کنند، که نه تنها به بهبود عملکرد فردی کمک می‌کند، بلکه در سطح کلی سازمان نیز تأثیرگذار است. ترویج، به معنای ارتقاء و تشویق استفاده از روش‌ها و تکنیک‌های نوین، می‌تواند به تغییر نگرش‌ها و رفتارها کمک کند. با ایجاد فرهنگ یادگیری و نوآوری، سازمان‌ها می‌توانند به بهره‌وری بالاتری دست یابند و در برابر چالش‌ها و تغییرات محیطی بهتر واکنش نشان دهند. به طور کلی، آموزش و ترویج به عنوان ابزارهایی برای توسعه فردی و سازمانی عمل می‌کنند و می‌توانند به بهبود کیفیت کار، افزایش رضایت شغلی و در نهایت دستیابی به اهداف استراتژیک کمک کنند. در واقع، توسعه پایدار کشاورزی به عنوان یک راهبرد مهم برای رسیدن به توسعه پایدار در کشورهای در حال توسعه مطرح است. امنیت غذایی بخش کشاورزی به اعتبار شاخص‌های اقتصادی مهمی چون رشد مستمر تولید و بازدهی مطلوب سرمایه، ارزآوری، ارزبری کمتر، سهم بالا در اشتغال و نقش مهم آن در تأمین مواد غذایی، در مقایسه با سایر بخش‌های اقتصادی کشور به قابلیتی مشهور است که می‌توان آن را به درستی محور توسعه اقتصادی کشور قلمداد کرد. به عبارت دیگر، نقش بخش کشاورزی به دلیل تأمین مواد غذایی، کمک به توسعۀ سایر بخش‌ها از طریق ایجاد مازاد اقتصادی، کمک به تأمین سرمایه در رشد اقتصادی، کمک به تأمین منابع ارزی، کمک به تأمین ذخیره نیروی کار، و کمک به بازار کالاهای صنعتی در فرایند توسعه انکارناپذیر است. امروزه توجه به کشاورزی از خواسته و آرمان به ضرورت بدل گشته و استقلال سیاسی با امنیت غذایی و نیازهای اساسی مردم گره خورده است. برای پرداختن به این ضرورت، بایستی در زمینۀ افزایش بازدهی و بهره‌وری کشاورزی تلاش شود. این تلاش مطلوب است که در قالب برنامه‌های اصولی و دورنگر برای توسعه کشاورزی در مسیر فرایند توانمندسازی نیروی انسانی صورت پذیرد. سرانجام اینکه توسعه کشاورزی می‌تواند به عنوان اصلی‌ترین بخش در تسریع روند توسعه اقتصادی کشور، نقشی حیاتی در توسعه ملی ایفا کند. از این رو مطالعه حاضر با هدف بررسی نقش آموزش و ترویج در زمینه تغییر رویکردها و افزایش بهره‌وری انجام شد.