بسته‏بندی نقش مهمی در افزایش زمان ماندگاری و حفظ کیفیت محصولات غذایی دارد. امروزه یکی از عمومی‏ترین مواد اولیه که در تولید مواد بسته‏بندی به کار می‏رود پلاستیک و ترکیبات پلاستیکی می‏باشد. این ترکیبات به دلیل طویل بودن طول مولکول پلیمر و پیوند قوی بین مونومرهای آن در محیط زیست تجزیه ناپذیر هستند و در نتیجه موجب آلودگی محیط زیست می‏گردند. بسته‏بندی‏های زیست‏تخریب‏پذیر که از مواد اولیه طبیعی و منابع تجدید شدنی مانند پروتئین‏ها، لیپیدها، نانوکامپوزیت‏ها و یا مخلوطی از آنها تهیه می‏شوند، موجب افزایش کیفیت مواد غذایی و کاهش آسیب به محیط زیست شده‏اند. البته در اغلب موارد جایگزینی کامل پلاستیک های مصنوعی با مواد زیست‏تخریب‏پذیر غیرممکن است و نیاز به استفاده از مکمل‏هایی برای افزایش مقاومت این نوع بسته‏بندی‏ها می‏باشد. در این تحقیق به بررسی کاربرد انواع بسته‏بندی‏های زیست‏تخریب‏پذیر در صنعت غذا می پردازیم.