صنعت مسافرت و جهانگردی به¬ عنوان بزرگترین و متنوع¬ ترین صنعت در دنیا به حساب می¬ آید. بسیاری از کشورها این صنعت پویا را به عنوان منبع اصلی درآمد، اشتغال¬ زایی، رشد بخش خصوصی و توسعه ساختار زیربنایی می¬ دانند.
روستاهای ایران با دارا بودن جاذبه¬ ها و امکانات، آب و هوای متنوع و گسترده همچنان مورد بی¬ مهری برنامه¬ ریزان و مسئولان گردشگری است. هم اکنون بیش از 50¬هزار روستا در ایران وجود دارد که تا به امروز 400 روستا به¬ عنوان روستای هدف گردشگری شناخته شده¬ اند (چهاربالش، 1389: 10)؛ اما با توجه به این¬که گردشگری روستایی در ایران، صنعت جوانی است نیاز به برنامه¬ ریزی و شناسایی بیشتر مقاصد هدف دارد. در سال¬های اخیر شاهد تلاش¬های جسته و گریخته¬ ای برای توسعه گردشگری روستایی هستیم ولی تا رسیدن به حد مطلوب راه درازی در پیش است.
حفظ ارزش¬های فرهنگی، پاسداشت بناهای تاریخی روستا، حفاظت از گونه¬ های خاص گیاهی و جانوری و... برخی از پیامدهای مثبت گردشگری روستایی در ایران بوده است. از دیگر سو ایستایی فرهنگی و تبدیل فرهنگ روستاها به نوعی موزه، تضعیف برخی مشاغل روستایی به ویژه در عرصه کشاورزی، بعضاً رواج گسترده فرهنگ گردشگران در میان جوانان روستایی و ... در مقابل توانمندی¬های گردشگری روستایی قرار می¬ گیرد.