برنج از مهم‌ترین محصولات کشاورزی ایران و جهان است و خشکی یک عامل محدودکننده مهم در تولید این محصول است. اصلاح برای تحمل به خشکی می‌تواندیک روش مؤثر برای بهبود و پایداری عملکرد در مناطق کم‌آب باشد. در اين بررسي، 22 ژنوتيپ برنج شامل دو ژنوتيپ والديني متحمل به خشکی (Bala) و حساس (Azucena) و بيست ژنوتيپ وارداتي و بومي ارزيابي شدند. ترکیب 22 ژنوتیپ برنج به همراه دو تیمار خشکی (نرمال و تنش 5- بار) به‌صورت فاکتوریل به‌عنوان تیمارهای موردبررسی در نظر گرفته شدند. خصوصیات موردمطالعه شامل قطر ریشه، وزن ریشه، تعداد ریشه، طول ریشه، وزن ساقه، طول ساقه، زیست‌توده و کد ژنوتیپی (میزان تحمل نسبی ژنوتیپ¬ها به خشکی) بود. در شرایط تنش خشکی، وزن ساقه با وزن ریشه دارای همبستگی منفی بود همچنین صفات طول ریشه و وزن ریشه با هیچ¬یک از صفات دیگر همبستگی معنی‌داری نداشت. نتایج رگرسیون پیش‌رونده در شرایط تنش خشکی جهت گزینش صفاتی که نقش بیشتری بر روی صفت کد ژنوتیپی داشتند، نشان داد زمانی که کد ژنوتیپی به‌عنوان متغیر وابسته و سایر صفات به‌عنوان متغیر مستقل در نظر گرفته شدند، به ترتيب صفات طول ساقه، طول ريشه، قطر ريشه و وزن ريشه بيشترين مقدار (69 درصد) تغييرات کد ژنوتیپی را توجيه كردند. رگرسيون مرحله‌اي با در نظر گرفتن زیست‌توده به‌عنوان متغير وابسته و ساير صفات به‌عنوان متغيرهاي مستقل نشان داد كه در شرايط تنش خشكي صفات وزن ساقه و وزن ريشه (61/0=R2) به ترتیب بيشترين تأثير را بر صفت زیست‌توده داشتند.