هدف از تحقیق حاضر تهیه و مقایسه ی نقشه ی ارزیابی اراضی به صورت سنتی و زمین آماری برای منطقه بهنمیر استان مازندران با استفاده از GIS می باشد. بدین منظور ارزیابی اراضی بر اساس نتایج 67 مته در قالب شبکه بندی منظم با فاصله 1.5 کیلومتر، صورت گرفت و پس از درون یابی به روش کریجینگ و وزن دهی معکوس فاصله (IDW)، تناسب اراضی به روش استوری برای تیپ های بهره وری گندم و ذرت مورد ارزیابی قرار گرفت. در نهایت نقشه های تناسب اراضی با استفاده از GIS برای هریک از محصولات مورد مطالعه تهیه و بر اساس درصد هم خوانی مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان داد که منطقه بهنمیر برای کشت گندم و ذرت دارای تناسب S2، S3 و N می باشند که 83 درصد از مساحت منطقه برای کشت گندم و 77 درصد آن برای کشت ذرت دارای زیرکلاس S3w می باشد. این امر حاکی از آن است که قسمت اعظم منطقه بدلیل وضعیت نامناسب زهکشی، برای کشت گندم و ذرت محدودیت ایجاد می کند. همچنین مقایسه ی درصد هم خوانی نشان داد که تفاوت ویژگی های خاک در محل خاکرخ های شاهد با دیگر نقاط موجود در واحدها، سبب شده است تا نقشه برداری سنتی خاک نتواند برآورد صحیحی از میزان و نوع محدودیت ها ارائه دهد، بنابراین استفاده از تکنیک زمین‌آمار و GIS می‌تواند سبب کاهش وقت، سهولت در انجام ارزیابی اراضی و همچنین دقت و پیشرفت تحقیق شود.