یکی از عوامل غیر کالبدی سازندة منظر شهری، صوت می¬باشد. صداها و آهنگ¬ها، فارغ از اینکه ما بدان¬ها توجه داریم یا نه، نه‌تنها در شکل¬ها و درجات مختلف وجود دارند، بلکه به‌صورت لفاف و پوششی صوتی به‌عنوان راهنما، دعوت¬کننده و حتی در برخی موارد به‌صورت دفع¬کننده در شهر و فضاهای مختلف آن ادراک می¬شوند. این صداها در هر حالتی که باشند به‌عنوان یکی از مولفه¬های منظر شهری بر احساس، ادراک و الگوی رفتاری شهروندان و تعاملات اجتماعی آنان تأثیر می¬گذارد.
با وجود نقش بسیار با اهمیتی که این عامل در کیفیت محیط شهری دارد، معمولاً از دید دست‌اندرکاران محیط شهری غافل می-ماند. عدم توجه به این امر در شهرهای امروزی سبب گشته است عمده¬ترین صداهایی که از متن شهر به گوش می¬رسد، صداهای ناخوشایندی چون صدای ترافیک، ساخت‌وساز، کارخانه¬ها و تعمیرگاه¬های خیابانی، کارخانه¬ها، صدای موسیقی بلند همسایه¬ها، دادوبیداد و... باشد.
الگوی فضایی نظام کاربری زمین و فعالیت به‌عنوان یکی از لایه¬های اصلی تشکیل‌دهنده فرم شهر نقشی مؤثر در کنترل و کاهش این نوع از آلودگی در شهرها و یا حتی افزایش آن ایفا می¬کند. طراحی متناسب پراکنش و چیدمان فضایی کاربری¬¬ها و فعالیت¬های شهری می¬تواند گامی مؤثر در راستای کنترل منظر صوتی شهرها (کاهش آلودگی¬های صوتی و ارتقا اصوات مطلوب) باشد.
در این مقاله پس از بررسی اهمیت منظر صوتی در شهر و نقش آن بر رفتار انسان، به بررسی نقش الگوی فضایی کاربری زمین در نمود منظر صوتی و اصول و رهنمودهای طراحی الگوی فضایی کاربری زمین در همین راستا می¬پردازد.