طراحــی جدید در بافــت تاریخی همواره ســؤالات متعددی را برای معماران و شهرسازان مطرح میکند؛ اینکه چه عواملی از زمینه برای طرح جدید در نظر گرفته شــود تا نتیجه مطلوب به دســت آید. این رویکرد، تقلیدی از گذشــته و یا مانع خلاقیت و نوآوری نیست، اما عدم توجه بــه زمینه و تمایل به ارائه طرحــی متمایز از بناها و بافت مجاور برای توجه بیشــتر به بنای جدید مرسومتر از طراحی با در نظر موجب آشفتگی بصری گرفتن توجه به سیمای شهری است که نهایتا آن میشود. فضاهای شهری و بناهایی که در بافت های تاریخی شهرها واقع شده اند، دارای محیطی تاثیرگذار، از نظر ویژگی های برجسته معماری هستند. در این میان،محله تجریش در شهر تهران یکی از محله های تاریخی شهر است در بعضی از نقاط این بافت تاریخی، وجود فضاهای تعریف نشده، به پیوستگی کالبدی آن خدشه وارد کرده است، همچنین در برخی نواحی عدم تعریف کاربری سرزنده کننده منجر به کاهش خوانایی و امنیت در بافت شده است. یکی از راه های تعریف دوباره ی این یکپارچگی کالبدی و بصری در طراحی شهری و معماری، ایجاد ساختارهای جدید در زمین های به جا مانده است. ساختارهای جدید یا بناهای میان افزا در صورتی که کاربری مناسب داشته باشند و با روشی متناسب با محیط پیرامون ساخته شوند یکپارچگی را به بافت تاریخی برمی گردانند این پژوهش ســعی در شناسایی و ارائه معیارهای مهم برای طراحی در بافت تاریخی داشته تا با استفاده از آن طراحی با ساختاری همگون برای زمینه ارائه گردد.