این مقاله به بررسی تطبیقی حس تعلق خاطر ایجاد شده توسط باغ های ایرانی و ژاپنی از طریق دیدگاه معماری منظر می پردازد. بیانیه مشکل به شکافی در درک جامعی از چگونگی تأثیر تفاوت های فرهنگی در طراحی باغ بر احساس تعلق خاطر اشاره دارد. فرضیه این است که علیرغم تفاوت های جغرافیایی و فرهنگی، باغ های ایرانی و ژاپنی اصول طراحی زیربنایی مشترکی دارند که حس تعلق خاطر منحصر به فردی را پرورش می دهند. این مطالعه قصد دارد این ویژگی های مشترک را فاش کند و بینش هایی را برای معماران منظر و طراحان ارائه دهد. اهداف دوگانه هستند: اول، شناسایی و تجزیه و تحلیل عناصر موجود در باغ های ایرانی و ژاپنی است که به ایجاد حس تعلق خاطر کمک می کند؛ و دوم، درک چگونگی کاربرد این عناصر در معماری منظر معاصر برای بهبود کیفیت تجربی فضاهای باغ. سوال تحقیقی که این کاوش را هدایت می کند این است: "عناصر طراحی مشترک در باغ های ایرانی و ژاپنی چیست که حس تعلق خاطر را پرورش می دهد و چگونه می توان آنها را به طور موثر در شیوه های مدرن معماری منظر وارد کرد؟"
برای پاسخ به این سوال، روش تحقیق از رویکرد کیفی استفاده می کند، از جمله بررسی ادبیات موجود در این زمینه و مطالعات موردی از باغ های برجسته ایرانی و ژاپنی. تجزیه و تحلیل بر چارچوب های نظری از معماری منظر و مطالعات فرهنگی استوار خواهد بود، به این ترتیب اطمینان حاصل می شود که درک جامعی از تأثیرات حسی و عاطفی این باغ ها بر بازدیدکنندگان آنها وجود دارد. این کاوش نه تنها وعده می دهد که درک ما از این دو سنت باغبانی متمایز را غنی کند، بلکه بینش های عملی را برای تقویت حس تعلق خاطر در طراحی منظر معاصر فراهم خواهد کرد.