چنین دهه است که پیدایش و گسترش مجموعه‌های مسکونی با محدوده‌های کالبدی محصور و قابل‌کنترل و بحث در خصوص پیامدهای اجتماعی زندگی در آنها، توجه پژوهشگران را به خود جلب کرده است. در ادبیات مسکن‌سازی، اختلاف‌های زیادی در خصوص ادراک حس تعلق اجتماعی، به‌عنوان شاخصی برای کیفیت زندگی اجتماعی ساکنان مجموعه‌های مسکونی محصور وجود دارد. مطالعات نشان می‌دهند که مجموعه‌های مسکونی محصور می‌توانند هم موجب افزایش و هم کاهش حس تعلق اجتماعی شوند. باتوجه‌به اهمیت حس تعلق اجتماعی، این پژوهش سعی کرده است با تدقیق عوامل مؤثر بر شکل‌گیری و ارتقای آن در مجموعه‌های مسکونی محصور به بررسی آن بپردازد. در این تحقیق، با استفاده از روش پیمایش و بهره‌گیری از شیوه نمونه‌گیری خوشه‌ای و توزیع پرسش‌نامه، حس تعلق اجتماعی 360 نفر از ساکنان بالای بیست سال، دو مجموعه مسکونی محصور در شهر همدان تحلیل شده است. یافته‌ها نشان می‌دهد متغیرهای پیوند اجتماعی محلی، اعتماد و کنترل اجتماعی، احساس امنیت، مدت اقامت، استفاده از فضای عمومی و وجود کاربری‌های مختلط، رابطه معناداری با حس تعلق اجتماعی دارند.
مطابق نتایج تحقیق، میزان حس تعلق اجتماعی در میان ساکنان مجموعه‌های مسکونی محصور ، بالا نیست. نتیجه تحقیق، تأییدکننده آن دسته از دیدگاه های مخالف در ادبیات است، که بر روی هزینه های اجتماعی مجموعه‌های مسکونی محصور تأکید می کنند. بر این اساس، مجموعه‌های مسکونی محصور می توانند یک مانع در برابر تعامل باشند و ممکن است بر مشکلات ایجاد شبکه های اجتماعی که فرصتی برای فعالیت های اجتماعی و اقتصادی فراهم می آورند، بیفزایند.