در نظریه‌های ادبی تعاریفی از فرم شده که هرکدام در زمینه اجتماعی و ادبیت اثر جایگاه و اهمیت شاخصی داشته و معطوف به شرق و غرب هم نیست. همانطور که می‌دانیم، فُرم تعریف واحدی ندارد و تعاریفی که از آن شده به تفاریق تحت‌الشعاع نوع ادبی است که شاعر یا نویسنده از اثر خود انتظار ظهور دارد؛ در بررسی دو تعریف نزدیک به لحاظ تشابهات فرمی، از شاعر معاصر ایرانی، یعنی بیژن نجدی و شاعر فرانسوی آرتور رمبو که شعر-نثرهای بدیعی سروده‌اند، نقاط اشتراک نظریه فرم در شعر را بازنمایی می‌کند. در این مقاله سعی شده منتخبی از اشعار بیژن نجدی و آرتور رمبو با رویکرد تطبیقی بررسی شود. نقاط اشتراک فرم در قلمروهای سبکی شاعران مورد مطالعه این مقاله چنین است که، ماهیت شعر را بیماری، جنایت، نفرین، شده ضد قهرمان و... می‌دانند؛ شعر باید زبانی پیدا کند که در مقام مقایسه با رمزگان موجود فرای خود باشد. بین این زبان و شاعر که نهان‌بین است شباهتی وجود دارد. برخلاف سایر نحله‌های فکری و ایدئولوژیکی اولین ساحت کسی که می‌خواهد ابژۀ شعرِ شاعر باشد، خلق و تعریف به "من" و "باز هم"من" و باز هم "من" است. او روح خود را با تعریف هگل از تاریخ می‌کاود، کنکاش می‌کند می آزماید و فرامی‌گیرد. به محض اینکه خود را شناخت، باید به وسیله فرم پرورشش دهد. ساده نیست روحیۀ دیوآسا و نهان‌بین ساختن؛ در نقطۀ مقابل شاعر کسی است که آنچه را می‌داند بیان می کند، چون گمان می‌رود که آگاهانه می‌سراید آنگاه مقابل سوژه‌هایی است که از آن‌ها خلق روایت می‌کند. در این مقاله، تعریف فرم، با توجه به زمینه و تاریخ ادبیات شعر مدرن، به صورت تطبیقی بررسی شده است.