صادق هدايت يكي از برجسته‌ترين و خاص‌ترين نويسندگان معاصر كشور ماست كه آثارش از زواياي گوناگون و در ابعادي متنوع، قابل تعمق و بررسي است. بوف كور برجسته‌ترين اثر هدایت، بازتاب ‌متقابل تاريخ و شرايط جاري اجتماعي و روانشناسي و فرديت هدايت بر يكديگر است. بوف كور غم ‌نامه تنهايي انسان در اعصار متوالي تاريخي است و به دليل فضاي سنگين و نياميختن با مبتذلات زندگي روزمره در اصطلاح ادبيات اروپائيان از جمله يكي از انواع ادبي است كه آن را ادبيات سياه خوانده‌اند. صادق هدایت شیفته خیام بود و پژوهش‌های زیادی من باب خیام انجام داده است که در نهایت منجر به چاپ کتاب‌های ترانه‌های خیام در سال 1302 و رباعیات عمر خیام در سال 1313 شد. قرابت فکری هدایت با فلسفه خیام دلیل این علاقمندی بوده است. به طور کلی، نفوذ مأخذهای فرهنگ و هنر ایران، به خصوص آثار خیام، در این رمان چنان قوی است که شاید بشود مهمترین خاستگاه‌های بوف کور را رباعیات و اندیشه‌های خیام دانست. هدف از این نوشتار، بررسی میزان تاثیرپذیری صادق هدایت از خیام نیشابوری و استفاده از مضامین همچون مرگ و نیستی گرایی، گذرا بودن جهان هستی و تناسخ، که از مضامین اصلی رباعیات خیام است، می‌باشد.