شعر استعدادی است بالقوه که خداوند به بعضی از انسان¬ها عطا نموده است. شاعران با بهره¬گیری از عنصر عاطفه، خیال، نظم واژگان و رعایت اصول و قواعد شعری، دست به آفرینش این هنر زیبا و بی¬بدیل می¬زنند. لیکوها در زمرة اشعار سنتی و کلاسیک قرار دارند؛ در تعریف لیکو می¬توان گفت: نوعی تک بیتیِ موزون و مقفا است که از ویژگی¬های شاخص فرهنگی و هنری قوم بلوچ به ویژه مردم سرحد بلوچستان به¬شمار می¬آید. این بومی سروده یک سند پرافتخار و کم¬نظیر از فرهنگ گذشتة قوم بلوچ است که به صورت شفاهی و سینه به سینه به ما رسیده¬ است. با بررسی در این نوع شعر، نحوة زندگی، باورها، اسطوره¬ها و فرهنگ پرافتخار این قوم اصیل ایرانی به چشم می¬خورد. می¬توان طبیعی-ترین رویدادها، چشم¬اندازها و عواطف انسانی را در محتوا و مضمون لیکوها مشاهده کرد. در این پژوهش بیشتر از روش میدانی با جمع آوری بیش از 500 لیکو از راویان و خوانندگان مختلف و در بخش¬هایی از پژوهش به روش کتابخانه¬ای پیرامون مضامین لیکوها تحقیق و بررسی شده¬است؛ این مقاله بیشتر در برگیرندة مضامینی است که بیشترین کاربرد را در میان لیکوهای منطقة سرحد بلوچستان دارند. در بررسی انجام گرفته به این نتیجه رسیدیم؛ که مضامین لیکوها بیشتر به زندگی روزمرة قوم بلوچ اختصاص دارد. مضامینی چون فراق و دوری، وصال و شادی، باورهای دینی و اعتقادی، وطن دوستی، ارادات به خانواده و فامیل، مسائل اجتماعی و مهمان¬نوازی در این سروده¬ها بیشتر به چشم می-خورد. بسیاری از آداب و رسوم رایج مثل میارجلّی (پناهنده¬پذیری)، وفاداری، رازداری و غیره که از خصوصیات پسندیدة قوم بلوچ است، در میان لیکوها به وفور دیده می¬شود.