سبک عراقی به عنوان یکی از اعلامیه‌های فرهنگی و تاریخ ادبیات ایران ، همواره تحت تأثیرات تغییرات تاریخی، اجتماعی و سیاسی قرار گرفته است. این مقاله به بررسی تأثیرات تغییرات تاریخی بر سبک عراقی از انتهای دوره خوارزمشاهیان تا عهد تیموری می‌پردازد. تحقیقات ما نشان می‌دهد که تغییرات تاریخی به عنوان عوامل اساسی در دوره‌های مختلف عمل کرده‌ است . تغییرات اجتماعی و سیاسی به عنوان عوامل اصلی در تعیین موضوعات و سبک شعر شناخته شده‌اند. همچنین، شاعران برجسته نقش مهمی در انعکاس تحولات تاریخی و اجتماعی سبک عراقی ایفا کرده‌اند. این تحقیقات به ما کمک می‌کنند تا ارتباط میان تغییرات تاریخی و تحولات شعر عراقی را به وضوح بیان کنیم و اهمیت شعر به عنوان یک منبع فرهنگی و تاریخی را تأکید کنیم.
نظر به اینکه سبک عراقی یکی از مهمترین و وسیع ترین سبک ها در ادب فارسی به حساب می آید و سبک عراقی به لحاظ تاریخی دوره مغولان و ایلخانان و تیموری را در بر میگیرد و از قرن هفتم تا اواخر قرن نهم ادامه دارد؛ هم چنین در مقایسه با سبک خراسانی بیشتر درونگر است تا برون گرا. عوامل متفاوتی همچون عوامل فرهنگی اجتماعی و سیاسی به خصوص حمله مغول در روح و جان شاعران تأثیر بسزایی داشته و آنها را برانگیخت تا درباره موضوعاتی چون فقر، نکوهش چرخ. گله از معشوق ستم حاکمان ظالم بی عدالتی ستمگران ریاکاری زهد فروشان تنهایی و پیری و.... شکوه سرایی کنند و اندوه دل خود را از جور زمانه و اهل روزگار خویش در شعر جلوه گر سازند. (ملک زاده، ۱:۱۳۸۸)