گردشگري امروزه در ردیف صنعت هاي پردرآمد و پاك وکم هزینه دنیا قرار دارد،با توجه به جمعیت جوان روبه گسترش، نرخ بالاي بیکاري، لزوم برنامه ریزی افزایش درآمد ارزي و سرمایه گذاري خارجی توجه بیش از پیش به این بخش میتواند زمینه رسیدن به اشتغال کامل، افزایش درآمد ارزي، معرفی فرهنگ روستایی به شهریان تعامل گسترده و در هم شکستن مرزهاي قومی و اقلیتی را فراهم کند. برنامه ریزی مناسب ،گردشگری روستایی در حوزه های مختلف می تواند زمینه های توسعه پایدار در مناطق روستایی را فراهم کند و چون توسعه روستایی زمینه سازی توسعه کشوری است برنامه ریزی در این زمینه میتواند نتایج فوق تصوری در توسعه ملی داشته باشد در این مقاله سعی داریم به بررسی برنامه ریزی توسعه گردشگري در ایران و موانع و راهکارهاي موجود بپردازیم.توسعه گردشگري متضمن توجه به ابعاد توسعه در تمامی سطوح فردي سازمانی و ملی است و پایداري آن در گرو استفاده از منابع هدایت سرمایه گذاري ،سمت گیري پیشرفت فناوري وتغیر ساختاري و نهادي است که بانیازهاي حال و آینده ي بشر سازگار باشد،الگوي بدست آمده در این تحقیق،نقش و اهمیت سیاست اقتصادي گردشگري را نشان می دهد