به منظور مطالعه بوم­شناسی فردی گونه آویشن­کوهی (T. kotschyanus) تحقیقی در سال 1398 در بوم­سازگان مرتعی شهرستان بشرویه انجام شد و شرایط رویشگاهی (توپوگرافی، خاک و اقلیم)، فنولوژی، شاخص­های کیفیت علوفه، تاج پوشش و تیپ­های گیاهی همراه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج مطالعات هواشناسی یک دوره 30 ساله (1368-1398) نشان داد متوسط بارندگی سالیانه 126 میلی­متر و دمای متوسط سالانه 1/19 درجه­ سانتی­گراد است. بافت خاک شنی- لوم و مقدار هدایت­الکتریکی آن 81/1 (دسی­زیمنس بر متر)، اسیدیته 5/8، مقدار ماده­آلی 4/1 درصد، ازت­آلی 016/0 درصد، مقدار فسفر1/7 (میلی­گرم بر لیتر)، پتاسیم 85/0 (میلی­گرم بر لیتر)، کلسیم 09/7 (میلی­گرم بر لیتر)، منیزیم 24/3 (میلی­گرم بر لیتر)، کلر67/9 (میلی­گرم بر لیتر) و آهک 6/5 درصد می­باشد. حداقل ارتفاع 1578 متر، حداکثر 2389 متر و ارتفاع متوسط رویشگاه 1983 متر از سطح دریا می­باشد. شیب عمومی منطقه رویشگاه حدود 25 الی 40 درصد و جهت عمومی شیب، جنوب­غربی و جنوب می­باشد. متوسط پوشش گیاهی رویشگاه، 37 درصد و پوشش گیاهی گونه آویشن­کوهی، 5/2 درصد می­باشد. شروع رشد رویشی از نیمه اول فروردین، گلدهی از نیمه دوم اردیبهشت و بذردهی از نیمه دوم تیرماه می­باشد و شروع دوره خواب در گیاه از نیمه دوم شهریورماه می­باشد. همچنین بین درصد پروتئین­خام، درصد دیواره­سلولی بدون همی­سلولز، درصد هضم­پذیری ماده خشک و انرژی متابولیسم در دو مرحله رویشی و زایشی در سطح یک درصد اختلاف معنادار مشاهده شد. برآوردهای اولیه نشان داد که حدود 80 درصد پایه­های گیاه آویشن­کوهی در رویشگاه سرند و خدافرید قابل­بهره­برداری و صرفه اقتصادی دارند. با توجه به ارزش دارویی و حفاظتی گونه مورد بررسی، پیشنهاد می­شود از این گونه جهت اصلاح و توسعه مراتع و همچنین بهره­برداری اقتصادی آن در مناطق مشابه شرایط اکولوژیکی منطقه مورد بررسی استفاده شود.