منظور اصلي از تحقق حکمروايي شهري، تبديل مديريت توسعه شهري آمرانه، اقتدارگرا و یک‌سویه به مديريت چند سویه و مشارکت طلبانه است. شهرهای بزرگ با هویتی پیچیده و پویا از شرایط محیط رقابتی موجود متأثرند و دولتها نیز این واقعیت را پذیرفته¬اند که باید این شهرها را برای رقابت در روند جهانی شدن، به طور گسترده تجهیز کنند. كم توجهی به مفهوم شهروند و نقش آن در برنامه¬ریزی و مدیریت شهری باعث كم¬اهمیت شدن مشاركت در پروژه¬های خدمات شهری شده است؛ به طوری¬كه، نه تنها در مجموعه قوانین و مقررات مربوط به شهرسازی و شهرداریها بلکه حتی NGOها در تدوین قوانین و مقررات حقوقی– قانونی خود جایگاهی برای شهروندان و شهروندسازی و نیز مشاركت¬های شهروندی در نظر نگرفته¬اند و صرفاً منابع صنفی بخشی خاص از اعضای جامعه را بدون در نظر داشتن پیوند آن با شهروندی دنبال نموده¬اند. پژوهش حاضر با هدفی کاربردی به بررسی معیارهای حکمروایی خوب شهری در جهان و ایران و رابطه آن با سرمایه اجتماعی پرداخته است. مرور مطالعات و منابع مختلف نشان می دهد حکمروایی مطلوب شهری از الزامات برنامه ریزی شهری است که رابطه مستقیمی با سرمایه اجتماعی دارد.