زبان نویسندگان که روشنفکران جامعه هستند، نماینده زبان جامعه است، لذا نوشته های آن ها منبعی درخور برای شناخت محیط، منظر و فرهنگ به شمار می‌رود. منظر نیز به عنوان حقیقتی عینی و ذهنی دارای دو وجه مفعولی و فاعلی در تعریف نسبت انسان با محیط است که از مفاهیم پایه و اصلی در فرهنگ و زبان ایرانی نیز موجود می باشد. معماری و منظر در ادبیات با هدف درک مفهوم فضاهای زندگی در آثار داستانی می‌تواند به دیدگاه جدیدی برای خوانندگان به هنر و منظر باز کند. هدف از پژوهش، اهمیت عناصر معماری منظر در تاویل جملات ادبی و ارتباط فضاهای شهری در معماری منظر با ادبیات نوشتاری است. این نوشتار درصدد است، نمادها و عناصر معماری منظر و شهری را در ادبیات ترکیه با تطبیق ادبیات ایرانی با روش تحلیل محتوایی، توصیفی، تاویل معنایی و نمادشناسی و پدیدار شناسی از طریق جملات و کلمات برگزیده، شناسایی و بررسی کند. نوشتار شامل ارتباط ادبیات و معماری منظر می باشد که نتایج حاکی از ارزش تاویل و تعبیر ادبیات، مبتنی بر رمزگشایی جملات از طریق عناصر معماری منظر و فضای شهری است که در اصل به هویت اصلی انسان، طبیعت و برداشت از حقیقت فضا اشاره دارد.