سال ۷۱۱ (میلادی) را نخستین تماس میان اسلام و دنیای غرب و اروپا می‌دانند که در آن زمان گروه‌های مسلمانان عمدتاً از ناحیه شمال آفریقا وارد اروپا شدند. تمدن800 ساله مسلمانان در اسپانیا و تمدن ۲۵۰ ساله آن‌ها در سیسیل باعث شده اسلام به عنوان بخشی از تاریخ اروپا به حساب آید. در این میان از زمان فتوحات اسلامی و در طول تاریخ اسلام، مساجد پیوسته جایگاه با اهمیتی برای مسلمانان داشته است که آنان ضمن ادای نماز و شعائر دینی و عبادی در این اماکن، سایر امور سیاسی، اجتماعی و فرهنگی خود را نیز در این اماکن انجام می داده اند. با مهاجرت مسلمانان به جوامع اروپایی، انواع هنر و معماری در قالبی جدید به رشد و شکوفایی قابل تحسینی دست یافت تا جایی که دستاوردهای عالی هنر اسلامی در اشکال گوناگون مورد توجه مردم و هنرمندان غیرمسلمان قرار گرفت همچنین مساجد بسیاری در این کشورها ساخته شده، به طوری که این اماکن به جایی برای گرد هم آمدن اقلیت های مسلمان در اروپا برای انجام شعائر دینی و عبادی و پرداختن به امور مهم خود تبدیل شده است. اما در این میان مساجدی در کشورهای اروپایی به نام مراکز اسلامی هستند که جلوه های بسیار چشم انداز و سبک معماری ارزشمندی دارند ولی بزرگترین معضل در این عرصه، عدم فرهنگ سازی و نبود آگاهی و بینش درست از این مراکز اسلامی است. بنابراین هدف این تحقیق بررسی آنها از نظر مراحل پیدایش و توسعه و کارکردهایی است که انجام می دهند(مبحث اول)، به علاوه ارائه تعدادی از مطالعات معماری که از برجسته ترین مشکلاتی که روند طراحی را مختل کرده صحبت می کنند زیرا بین اشکال معماری سنتی و محیط شهری غربی که آن ها را در برمی گیرد تفاوت وجود دارد(مبحث دوم)، این مقاله بر آن است با استفاده از منابع کتابخانه ای و از طریق مطالعه آثار محققان و با تکیه بر روش توصیفی و تحلیلی، تعدادی نتیجه گیری نهایی مرتبط با این تحلیل را بیان دارد.