تبدیل شهرهای فعلی به شهرهای هوشمند باعث توسعه پایدار دولت‌های مختلف می‌شود که به توسعه و پیشرفت شهرها و زیرساخت‌های شهری آن کشور نیاز است. این موضوع به طور کامل بیان می‌کند در جهانی که کشورهای توسعه یافته آن درصدد گسترش زیربناهای لازم برای شهرهای هوشمند و ارائه خدمات آن هستند، هر کشوری برای جا نماندن از سایر کشورها، ملزم است همراه با آنها به هوشمندسازی شهرهای خود بپردازد. ایده افزودن حسگرها و هوش مصنوعی به اشیاء در طول دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ مطرح شد (و احتمالاً قبل‌‌تر از این هم صحبت‌هایی در مورد آن بوده است) اما به غیر از برخی پروژه‌های اولیه، از جمله دستگاه فروشنده متصل به اینترنت، پیشرفت زیادی در آن زمان حاصل نشد. در واقع فناوری آماده نبود، تراشه‌ها بسیار بزرگ و حجیم بودند و راهی برای ارتباط موثر اجسام با هم وجود نداشت. برای اتصال میلیاردها دستگاه به هم، پردازنده‌هایی مورد نیاز بود که به اندازه کافی ارزان و مقرون به صرفه باشند. تصویب برچسب‌های RFID، تراشه‌های کم مصرفی که می‌توانند به صورت بی‌سیم ارتباط برقرار کنند، بخشی از این مشکل را در کنار افزایش دسترسی به اینترنت و شبکه‌های سلولی و بی‌سیم حل کرد. تصویب IPv6 که به هر دستگاهی در جهان یک آدرس IP نسبت می‌داد نیز یک گام ضروری برای مقیاس‌بندی IoT بود. کوین اشتون در سال ۱۹۹۹ «اینترنت اشیاء» را مطرح کرد، البته حدود ده سال طول کشید تا این فناوری هدف اصلی خود را به طور جدی دنبال کند.