مقدمه: کمردرد یکی از اصلی ترین چالش های پیش رو در زمینه اختلالات اسکلتی_عضلانی است به طوری که عنوان شده است هر فرد در طول زندگی حداقل یک بار دچار آن می گردد. به طور کلی کمردردها به دو دسته پاتولوژيکال و مکانیکال تقسیم می گردند. سندرم اکستنشن کمری جز يکی از انواع کمردردهای مکانیکال است. مداخلات مختلفی شامل تمرینات بازآوری پاسچرال با تمرینات ثباتی برای بهبود عملکرد تنفسی افراد مبتلا به سندرم اکستنشن عنوان شده است. لذا هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر تمرینات بازآوری پاسچرال با تمرینات ثباتی بر عملکرد تنفسی افراد مبتلا به سندرم اکستنشن کمری بود.
روش و پژوهش: در این پژوهش نیمه تجربی 22 فرد مبتلا به کمردرد مزمن مکانیکال با سندرم اکستنشن کمری با تشخیص متخصص وارد مطالعه شدند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تمرینات ثباتی (میانگین سن± انحراف استاندارد: 12/6 ± 5/51 سال، قد± انحراف استاندارد: 7/4 ± 7/168 سانتی متر و وزن± انحراف استاندارد: 3/9 ± 4/74 کیلوگرم) و تمرینات تمرینات بازآوری پاسچرال (میانگین سن± انحراف استاندارد: 2/6 ± 1/51 سال، قد± انحراف استاندارد: 2/2 ± 168 سانتی متر و وزن± انحراف استاندارد: 7/9 ± 4/75 کیلوگرم) تقسیم شدند. گروه های تمرینی، تمرینات خاص خود را به مدت هشت هفته و سه جلسه 45 دقیقه ای در هفته انجام دادند. برای بررسی میزان عملکرد تنفسی از پرسشنامه SEBQ استفاده گردید. داده ها با استفاده از روش آماری آزمون t همبسته و تحلیل کوواریانس مورد آنالیز قرار گرفت (۰5/0P<).
یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که بین تاثیر تمرینات بازآوری پاسچرال با تمرینات ثباتی بر عملکرد تنفسی (023/0P=) افراد مبتلا به سندرم اکستنشن کمری تفاوت معناداری وجود دارد. بطوری که گروه تمرینات بازآوری پاسچرال بهبود بیشتری داشتند.
نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه می توان نتیجه گیری کرد که هر دو مداخله تمرینات بازآوری پاسچرال با تمرینات ثباتی می تواند در بهبود عملکرد تنفسی افراد مبتلا به کمردرد مثمر ثمر باشد اما با توجه به اختصاصی بودن تمرینات تنفسی طبق الگوهای پاسچرال و همچنین اهمیت پررنگ تر دیافراگم به عنوان عضله حیاتی ثبات لوکال، تمرینات بازآوری پاسچرال می تواند اثرات بهتری نسبت به تمرینات ثباتی داشته باشد.