قضات اداری که در ادارات فدرال و ایالتی خدمت می‌کنند، برخلاف بخش‌های جداگانه‌ و مستقل از دولت و (در مقایسه با) انواع کارکنان دولت [از سایر متولیان] بیشتر بحث‌برانگیزند و البته کمتر بررسی شده‌اند. اکثر مراجعه‌کنندگان به دادگاه‌های اداری، به مستقل ‌نبودن قضات آن اعتراض کرده‌اند. براساس انتقادات آن‌ها، علت این که قضات اداری در معرض تأثیرات سیاسی قرار می‌گیرند و نمی‌توانند قضاوتی بی‌طرفانه‌ داشته باشند، عضویت این قضات در تشکیلاتی با منافعی مسلّم برای آن‌ها در پرونده‌ها و ارزیابی شدن توسط همین تشکیلات است. در ایالات متحده آمریکا، ‌‌رویکردهای متنوعی برای پرداختن به این مسئله به خدمت گرفته شده است؛ در سطح فدرال، کنگره از برخی از قضات اداری در برابر ارزیابیِ اداره، حمایت قانونی می‌کند. از طرف دیگر، بیشتر ایالات از رویکرد استقلال سازمانی بهره می‌گیرند که قضات اداری را در ادارات جداگانه‌ای قرار می‌دهد که به دادرسی اداری اختصاص یافته‌اند. این پژوهش از طریق یک نظرسنجی ملی که دویست و پنجاه قاضی اداری در آن شرکت کرده‌اند، درک آن‌ها را از استقلال قضائی و ثبات‌ رأی می‌سنجد. این بررسی نشان می‌دهد که آن دسته از قضات اداری که در ادارات مستقلی به نام هیأت‌های مرکزی خدمت می‌کنند، سطح بیشتری از استقلال قضائی را گزارش کرده‌اند. همچنین آن‌ها اطمینان بیشتری دارند که حکم شان نقض نخواهد شد. پیامدهای نظری این تحقیق برای مدیریت عمومی/دولتی و پژوهشگران حقوق اداری به‌خصوص آن‌ها که دغدغه سیاسی شدن وظایف اداری را دارند، به ‌شدت درخور توجه است.