این مقاله، تمایز میان تحلیل فزاینده و سیاست های فزاینده را ادامه می دهد که از جانب لیندبلوم در مقاله 1979 اش طول و تفصیل داده شده است. بر اساس استدلال ما در حالی که عقل گرایی به عنوان روش تحلیل بخش اعظمی از اهمیت خود را از دست داده است، عقل گرایی به عنوان سیاست های نمادین هنوز حائز اهمیت است و ارموزه بیش از گذشته در زمان نگارش مقاله مشهور 1959 لیندبلوم، حضور بیشتری دارد. تغییر اخیر به سوی روش های جدید حکومت که در آن به مقامات انتخاب شده بیش از پیش قدرت های تصمیم گیری بری بروکراسی های مستقل سپرده می شود- آنچه ماژون "حالت نظارتی" می نامد یا آنچه بریتانیایی ها به عنوان "اداری سازی" یا "ظاهرا" غیر دولتی ساختن "توصیف می کنند – کمبود مشروعیت برجسته ای برای آن دسته موسسات ضد پیروی از اکثریت پدید آورده است که صلاحیت سیاسی بدون الحاق هر گونه لینک مستقیم به فرایند انتخاباتی را تمرین می کنند. در چنین شرایطی – و علاوه بر رشد بی اعتمادی عمومی در جهت سیاست های متعصبانه – سیاست های عقل گرایانه به احتمال زیاد فراگیرتر می شوند در حالی که بروکراسی های مستقل فاقد مشروعیت برای تشخیص عمومی رشد یا بنده گرایی بنیادی – و در نتیجه ماهیت انباشته از ارزش های فرایندهای تصمیم گیری شان – است.
به منظور توسعه این ایده ها، مقاله نگاهی بر مورد "موسسات علی حسابرسی" دارد. به این بحث می پردازیم که مدل اجمالی ابزاری برای SAI ها می باشد تا تغییر جهت آنها از حسابرسی مالی سنتی تا حسابرسی عملکردی را مشروعیت قانونی بخشد. در مقایسه با دیگر بروکراسی های مستقل، آنها بویژه مستعد سیاست های عقل گرایانه نه تنها به علت استقلال سازمانی شان، بلکه به علت سنت حسابرسی مالی و ارتقاء مدیریت عمومی جدیدشان می باشند.