خصوصی سازی نه فرآیندی ساده است و نه به یک صورت متحدالشکل اجرا می شود. چگونگی شروع آن متفاوت است و کشورها اهداف مختلفی را از اجرای آن دنبال می کنند و با طیف گسترده ای از مشکلات و موانع مواجه اند و برای نیل به اهداف مورد نظر خود به راهبرد ها و طرح های متفاوت نیازمند هستند. هیچ رویکرد یکنواخت جهانی، قابل استفاده ای برای اجرای برنامه خصوصی سازی وجود ندارد و تلاش برای ایجاد یک رویکرد فراگیر و مناسب، کاری بیهوده و زیان آور است. در دو دهه قبل، خصوصی سازی از مهم ترین عناصر اصلی برنامه اصلاح ساختاری کشورهای توسعه یافته و درحال توسعه بوده است. امروزه به ندرت می توان کشوری را یافت که برنامه ای را برای واگذاری تمام یا بخشی از شرکت های دولتی به بخش خصوصی یا سهیم کردن بخش خصوصی در مدیریت، مالکیت و امور مالی این شرکت ها در پیش نگرفته باشد. ضرورت انجام خصوصی سازی به اثبات رسیده است. به طور کلی، شرکت های دولتی از عملکرد خوبی برخوردار نبوده و نیستند، به طوری که کالا و خدمات تولیدی آن ها با وجود صرف هزینه های زیاد از کیفیت خوبی برخوردار نبوده و در مجموع به خوبی نشان داده اند که واحدهای اسرافگر و ناکارآمدی هستند. همچنین به دلیل تلاش دولت برای ایجاد یا حفظ اشتغال، این شرکت ها از داشتن نیروی کار اضافی رنج می برند. شرکت های دولتی به دلیل کار کردن در فضای غیر رقابتی قیمت های پایینی برای محصولات خود بر می گزینند و این باعث زیان های هنگفت مالی شده است.