فرهنگ نوآوری، اکوسیستم جدیدی را در زمینه های کسب و کار و فلسفه تولید توصیف می کند. تفاوت میان کشورها و مناطق در زمینه مدیریت، علم، مهندسی، فناوری و کیفیت کار به فاکتوری تبدیل شده است که ویژگی های دینامیک پیچیدگی سده بیست و یکم را تشریح می کند بنابراین افزایش قدرت رقابتی بین المللی شرکت های بومی در چارچوب سیاست های توسعه منطقه ای، بهبودبخشی کارآفرینی و ظرفیت نوآوری در حیطه بومی در این سده، عوامل حائز اهمیتی هستند. در این فرآیند، مدیریت استراتژیک منابع انسانی (SHRM)، فعالیتی حیاتی برای شرکت ها به شمار می رود. چندین عامل در جهت تحقق این فعالیت ها به منظور تعدیل محیط و توسعه مورد نیاز می باشند. در این مطالعه، اثرات SHRM با توجه به نقش میانجی گری فرهنگ نوآوری و مالکیت کارکنان به بحث و بررسی گذاشته می شود. این پژوهش، چارچوبی برای بررسی رضایتمندی کارکنان از کار را با توجه به توسعه های اخیر فرهنگ نوآوری، توسعه می دهد. در این جا هدف این است که اثر میانجی گری فرهنگ نوآوری را از رضایتمندی شغلی میان مدیریت استراتژیک منابع انسانی و مالکیت کارکنان مشخص کنیم. به منظور آزمایش گذاره ها، یک بررسی میدانی با استفاده از پرسشنامه انجام شده است. تعداد 319 پرسشنامه بین کارکنان (کارمندان و مدیران) دانشگاه علوم پزشکی ایران توزیع شد؛ یافته ها نشان می دهند که مالکیت کارکنان به عنوان یک فاکتور روانشناختی حیاتی، گامی را میان فاکتورهای سازمانی و رضایتمندی شغلی ایجاد می کند.