منطقه خلیج¬فارس که از هشت واحد سیاسی ایران، عراق، عربستان سعودی، قطر، عمان، امارات متحده عربی، کویت و بحرین تشکیل شده است را می¬توان بر اساس خصلت¬های مشترک و متمایز که الگوی کنش متقابل منطقه-ای را شکل می¬دهند یک منطقه ژئوپلیتیکی بارز در جهان دانست. این منطقه متمایز، با محیط مشترکش بهترین فرصت را برای همکاری ملل ساحلی با یکدیگر به منظور ایجاد یک گروه¬بندی اقتصادی و سیاسی فراهم آورده است. تعمیق همگرایی میان کشورهای اسلامی از دغدغه¬های جدی کشورهای اسلامی است که می¬تواند در صورت تحقق، منافع اقتصادی، سیاسی و امنیتی قابل¬توجهی برای این کشورها و جامعه اسلامی به همراه داشته باشد. این مقاله تلاش می¬کند تا با روش توصیفی – تحلیلی و بر پایه منابع کتابخانه¬ای و اسنادی به این پرسش بپردازد که در مسیر همگرایی کشورهای اسلامی حوزه خلیج¬فارس چه چالش¬هایی وجود دارد؟ در پاسخ به این پرسش باید گفت به نظر می¬رسد کشورهای اسلامی دارای امکانات و توانمندی¬های زیادی در زمینه¬های اقتصادی، انسانی و جغرافیایی ¬باشند و در صورت همکاری و همگرایی می¬توانند نقش مؤثری را در تعیین سرنوشت خود و سیاست بین¬المللی ایفا نمایند. نتایج این مطالعه نشان می¬دهد کشورهای اسلامی به دلیل ضعف¬های داخلی و مداخله قدرت¬های بزرگ نتوانسته¬اند در راستای منافع مشترک از امکانات خود بهره¬برداری نمایند. گرچه همگرایی کشورهای اسلامی یکی از نیازهای اساسی و مهم حال حاضر کشورهای حوزه خلیج فارس است اما به دلیل بی¬توجهی به بسترهای شکل گیری آن امروزه به آروزی دست نیافتنی تبدیل شده است. این مسأله از این جهت شایان توجه است که کشورهای اسلامی حوزه خلیج-فارس با برخورداری از امکانات و ظرفیت های بی نظیر مختلف که می تواند این کشورها و مجموعه جهان اسلام را به عنوان یک قدرت بالقوه در سطح منطقه و جهان مطرح کند با مشکلات و چالش های بی شماری روبرو هستند.