ادبیات پایداری، نوعی از ادبیات است که دارای مفهومی عام در فرهنگ همۀ ملّت‌هاست و در هیچ قالب ویژۀ ملّی و یا چارچوب اجتماعی نمی‌گنجد؛ بلکه مرزهای قومی را می‌شکافد و وجدان عامّ بشری و ناخودآگاه جمعی را مخاطب قرار می‌دهد و نقشی اساسی در بیداری ملت‌ها دارد. ادب پایداری به ادب مقاومت معروف است و تحت تأثیر شرایطی خاص، از جمله استبداد داخلی، نبود آزادی‌های فردی و اجتماعی، استعمار و مبارزه با بیداد خارجی و یا تجاوز بیرونی پدید می‌آید. ادب پایداری در ادبیات تمامی ملّت‌ها شامل عناصری از جمله مردم، وطن، ستایش آزادی، ظلم‌ستیزی، مبارزه با استبداد، مقاومت علیه استعمار، بهره‌گیری از بن‌مایه‌های مذهبی و ... است. محمّدتقی بهار از جملۀ شاعران متعهَد عهد مشروطه است که در اشعار خود از مفاهیم پایداری استفادۀ زیادی کرده و نقشی مهم در بیداری اسلامی عهد مشروطه ایفا کرده است. نگارنده در این جستار، با روش تحلیلی ـ توصیفی، به بررسی انعکاس مفهوم پایداری در یکی از قصاید معروف بهار پرداخته¬است. این قصیده شامل عناصر افشای ظلم و هویّت ظالم، بیان مظلومیّت مردم، تمسّک به پیامبر(ص) و امام رضا (ع)، ستایش آزادی و آزادیخواهان، نفی استعمار خارجی و اختناق داخلی، سعی در آگاهی مردم و ... است.