امروزه صنعت گردشگری در دنیا، یکی از منابع مهم درآمد و در عین حال از عوامل موثر در تبادلات فرهنگی بین کشورهاست و به عنوان گسترده ترین صنعت خدماتی جهان، حائز اهمیت ویژه ای است. این صنعت در دنیا، سومین پدیده اقتصادی بعد از صنعت نفت و صنایع خودروسازی به حساب می آید Medalin et al, 2013, 6-7) . کاظمی، 1386، 23). از دیگر سو، صنعت توریسم یکی از بزرگترین منابع رشد اقتصادی و ایجاد اشتغال در منطقه است و رشد سریع آن تغییرات سریع اجتماعی، اقتصادی و محیطی فراوانی را به دنبال خواهد داشت .(Urgen, 2012, 14) از این رو لازمه استفاده از چنین پتانسیلی، بهره گیری از رویکردهای جدید به ویژه مباحث مربوط به آمایش سرزمین و آسیب شناسی صنعت توریسم به منظور به حداقل رساندن هزینه ها و به حداکثر رساندن مواهب و درآمدهای حاصل از آن است (حیدری، 1391، 24، Heydari & Rahnama, 2013, 43). همچنین باید عنوان نمود که شناخت اولویت های آسیب پذیری و توسعه صنعت گردشگری در منطقه سیستان مستلزم شناختی دقیق از چارچوب های فضایی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی منطقه است. سیستان با قدمت نزدیک به 5000 هزار سال در عرصه فرهنگی و جذب گردشگران داخلی و خارجی حرف های زیادی برای گفتن دارد، که دستیابی به جایگاه صحیح آن مستلزم شناخت توانمندی¬های توسعه ای منطقه با توجه به قابلیت های مکانی دارد .(Elmar et al, 2013, 93) از این رو توسعه در عصر پسامُدرن، مبنایی چند بُعدی پیدا کرده و از رویکردهای بخشی گذار نموده است (ویسی و همکاران، 1390، 24). در این میان گردشگری یکی از ابعاد چند گانه توسعه فضایی یک منطقه می باشد.