استقرار فلات ايران بر روي پهنه پر حادثه كره زمين، از جمله كمربند زلزله آلپ هيماليا، منطقه كوهزايي، برخـورداري از اقليم گرم و خشك، تنوع توپوگرافيكي و شرايط طبيعي ناهمگون و همچنين تغييرات و تحـولات اجتمـاعي واقتصـادي پرشتاب دهه هاي اخير، نظير شهرنشيني، دگرگوني در سـاختار اقتصـادي و تكنولوژيـك و قـرار گـرفتن در دوران گـذار اقتصادي، مجموعاً شرايطي را بهوجود آورده است كه وقوع انواع بحرانهاي محيطي و انساني اجتناب ناپذير است. به طور عمومي، هر بحراني اثرات گستردهاي بر كشورها، دولتها و همچنين مردم برجاي مي¬گذارد. بنابراين مسئوليت اصلي مقابله با بحران برعهده دولت ها بوده و لذا دولتها مسئوليت مستقيم تهيه نيازهاي به وجود آمده ي در اثر بحران را همانند مسئوليتهاي ديگر خود در زمينه ي فراهم نمودن و شرايط توسعه ملي بر دوش خواهند داشت. بحران به سه دسته بخران درجه یک، دو و سه تقسیم می¬شوند. سطوح مختلف مدیریت بحران شامل سطح قبل از بحران، سطح حین بحران و سطح بعد از بحران تقسیم می¬شود طبق بررسي¬هاي انجام شده ، ايران جزو 10 كشور بحران خيز جهان است و از نظر آمار وقوع حوادث طبيعي در مقام ششم جهاني قرار گرفته است. براين اساس 90 %جمعيت كشور در معرض خطرات ناشي از سيل و زلزله قرار دارند. نقش شهرداريها در چرخه مديريت بحران(پيش از بحران،حين بحران و پس از بحران) به چند بخش بسيارمهم نظارت، عمليات عمراني، آمادگي عملياتي، تهيه يك برنامه عمليات درشرايط اضطراري ومشاركت موثر وفعال در بازسازي خرابيهاي احتمالي شهر پس از حوادث طبيعي غير مترقبه تقسيم مي¬شود.