پری بیوتیک در برابر آنزیم‌ها و ترکیبات ترشح شده در بزاق و روده کوچک هضم ناپذیر بوده و به عنوان منابع کربن یا انرژی رشد یا فعالیت پروبیوتیک‌ها را به طور انتخابی تحریک می‌کنند. آنچه در مورد پری بیوتیک‌ها اهمیّت دارد، اثر تحریک کنندگی گزینشی آنها بر پروبیوتیک‌ها است. به عنوان مثال، اسیدهای آمینه و ویتامین‌ها هرچند رشد و یا فعالیت پروبیوتیک‌ها را تشدید می‌کنند، اما همین اثر را بر گستره وسیعی از باکتری‌های غیر پروبیوتیک نیز دارند. از این رو آنها را نمی‌توان پری بیوتیک به شمار آورد. از مزایای دیگر ترکیبات پری بیوتیک، به کار رفتن آنها در ساخت اگزوپلی ساکاریدهای باکتریایی است. تولید ترکیبات اخیر توسط باکتری‌های اسید لاکتیک در فرآورده‌های تخمیری، آنها را از مزایایی نظیر بهبود بافت، ویسکوزیته، احساس دهانی و برخی سودمندی‌های تغذیه ای برخوردار می‌سازد. این ترکیبات می‌توانند جایگزین بعضی از قوام دهنده‌ها در فرآورده‌های غذایی باشند. تحقیقات نشان داده است که، پری بیوتیک‌ها، هم بر پروبیوتیک‌ها و هم بر باکتری‌های آغازگر اثرات مثبت دارند.