آرایه‌های ادبی، بخشی از شیوه¬های زیبایی‌آفرینی سخن هستند و همواره در ادبیات فارسی مورد توجه و اهمیّت بوده‌اند. مقاله¬ی حاضر به تحلیل زیبایی¬های بدیع لفظی در امثال و حکم دهخدا پرداخته است. درباره¬ی جنبه¬های گوناگون امثال و حکم فارسی تاکنون تحقیقاتی انجام گرفته است، از جمله درباره‌ی جنبه¬های اجتماعی و تاریخی و جمع¬آوری آن¬ها، ولی در باب جنبه¬های زیبایی‌شناختی امثال و حکم فارسی تحقیق خاصی به انجام نرسیده است و این رساله کوشیده است این جنبه¬ را در امثال و حکم روشن سازد. این تحلیل نشان می‌دهد که کدام یک از صناعات بدیع لفظی در امثال و حکم دهخدا بسامد بیشتری و کدام یک بسامد کمتری دارد و ساختار آنها بیشتر بر اساس کدامین آرایه‌های ادبی بنیاد نهاد شده است. در پایان با ارائه¬ی نمودار بسامد زیبایی¬های بدیع لفظی در امثال و حکم دهخدا نشان داده شده است که خواننده را به درک ملموسی از ساختار ادبی امثال و حکم فارسی می‌رساند.